पालवी

पालवी

पार वाळलेले एक

झाड होते कोपर्‍यात

नसे सभोवती कोणी

नाही दृष्टीच्या टप्प्यात

कुणी म्हणाले तोडा रे

नाही जीव या झाडात

झाड उगीमुगी होते

थोडी धुगधुगी आत

कोणी एकदा बसला

जरा बुंध्याशी थकून 

देह होता शिणलेला

उन्हातान्हात रापून

आली सांजेला ही कोण

कांदा भाकर घेऊन

घास भरवला त्याला

तिने जरासा लाजून

तृप्त झाला जीव त्याचा

गोड भाकर खाऊन

सारा कौतुक सोहळा

बघे झाड ही वाकून

पुन्हा भेटेन म्हणाली

हरखला तो मनात

होई नवी सळसळ

आता सुकल्या झाडात

एकमेकात दोघेही

जेव्हा एकरूप झाली

सरसरुन तेव्हाच

झाडा पालवी फुटली

जयश्री अंबासकर

१.४.२०१८

अंतर

माझ्या आजूबाजूला विखुरलेलं तुझं अस्तित्व ….

तू नसतानाची माझी सोबत !!

कधी दारात, उंबरठ्यावर,

तू ऑफिसला जाताना,

हळूच गालांवर…कधी ओठांवर

रेंगाळलेलं …

कधी बाल्कनीतल्या चंद्रासोबत मधाळलेलं

तर कधी सकाळच्या कॉफीसोबत वाफाळलेलं

कधी संधीप्रकाशात… जगजीतसिंगसोबत जागलेलं

कधी कवितेत हरवलेलं

कधी हातात गुंफलेलं,

सवय झालीये रे खूप…

तुझ्या असण्याची ;

तुझ्या सोबतच्या जगण्याची !

तुझं अस्तित्व घेऊनच जगतेय

तुझ्या पलिकडल्या जगात वावरताच येत नाहीये

मग वेचत फिरते आजुबाजूला पसरलेल्या तुझ्या आठवणी

ओच्यात गोळा करते रोज

एक एक आठवण घासून पुसून लख्ख करते

आणि मग ओळीने मांडून ठेवते… शोकेस मधे.

ए एक गंमत सांगू तुला…

इथे ना, शोकेसला दारंच नसतात.

त्यामुळे या आठवणी एका जागी रहातंच नाहीत रे…

सारख्या अलगद तरंगत बाहेर येतात

त्यांना गोळा करताना फार दमायला होतं

आणि नेमका त्याच वेळी …

त्याचवेळी तू फ़ोटोपुढे उभा राहतोस

फक्त एका काचेचं अंतर ….

…….

काय करु….

हे अंतर ओलांडताच येत नाहीये रे… 

हे अंतर ओलांडताच येत नाहीये…….. !!

जयश्री अंबासकर

२१.३.२०१८

रात्री

न परतून येती अशा मुक्त रात्री

कशाला हवी शिस्त बेशिस्त रात्री

नवा गोड अपराध  होणार आहे

नको आज चंद्रा तुझी गस्त रात्री

कशी नोंद करतेस माझ्या गुन्ह्यांची

सजा हर गुन्ह्याची कशी फक्त रात्री

इथे गर्द काळ्या किती संथ रात्री

तिथे मात्र होत्या तुझ्या व्यस्त रात्री

नव्याने पुन्हा भेट व्हावी तुझ्याशी

नवे जागणे अन् नव्या तृप्त रात्री

जयश्री अंबासकर

३.४.२०१८

पसंत आहे

सत्य लख्ख मूर्तिमंत आहे

अन्‌ म्हणून नापसंत आहे

फोल वायदा उगाच केला

प्रश्न केवढा ज्वलंत आहे

नूर आज चांदण्यात नाही

कृष्ण सावळा दिगंत आहे

थांब मी जरा जगून घेतो

जीवना तुला उसंत आहे ?

घे शिकून तू जमेल ते ते

नादब्रम्ह हे अनंत आहे

माय माउली जिवंत नाही

फक्त एवढीच खंत आहे

घाव झेलले असंख्य तरिही

हासरा मनी वसंत आहे

जयश्री अंबासकर

३१.३.२०१८

चंदन

पोर एकलीच होती

घनदाटशा रानात

रान पाखरांच्या सवे

होती अतीव सुखात

कधी ऊन ऊबदार

कधी वारा घाले मिठी

कधी हळवा पाऊस

फिरे तिच्या पाठीपाठी

रानाबाहेर पडले

जेव्हा चुकून पाऊल

सार्‍या जगाला लागली

तिची सुगंधी चाहुल

आले हुंगत हुंगत

लांडगे शहरातले

सुख आयुष्याचे तिच्या

एका क्षणात संपले

रान कावरेबावरे

दृष्ट लागली कुणाची

चंदनाचे हे प्राक्तन

भिती सदा विळख्याची

जयश्री अंबासकर

लाजत नाही

आळस भारी कसरत नाही

कंबर म्हणते वाकत नाही

आभाळाशी झाली कट्टी

पाउस हट्टी बरसत नाही

पाटया सगळ्या कोर्‍या होत्या

पाढे कोणी गिरवत नाही

ओंजळ झाली इतकी छोटी

अर्घ्यच सूर्या पोचत नाही

तू तू मैं मैं होते कारण

नवरी आता लाजत नाही

फॅशन कसली ओंगळवाणी

उघडी काया झाकत नाही

फेसबुकावर वावर सारा

दोस्तच हल्ली भेटत नाही

जयश्री अंबासकर

सगळ्यात सुंदर माझीच आई

श्रीमंत वावर माझीच आई

करतेय सादर माझीच आई

शाही सवारी करते स्कुटरवर

तरुणी निरंतर माझीच आई

दमुनी उन्हाचा दारात कोणी

देणार भाकर माझीच आई

दुलईत घेई सार्‍या जगाला

मायेचि पाखर, माझीच आई

पोळून आले जेव्हा कधी मी

हळुवार फुंकर माझीच आई

सार्‍या घराची तृप्ती करूनी

खाणार नंतर माझीच आई

कशिदा असो वा स्वेटर नि शाली

विणणार झरझर माझीच आई

दुखले कुणाचे थोडे तरीही

होणार कातर माझीच आई

काया तिची ना थकते कधीही

जात्याच कणखर माझीच आई

समस्या असो वा दुविधा कितीही
हमखास उत्तर माझीच आई

तेजाळ ज्योती परि भासते ती  

सगळ्यात सुंदर माझीच आई

देणेच देणे नाही अपेक्षा
साक्षात ईश्वर माझीच आई

जयश्री अंबासकर

तुलाही मलाही

विरक्ती जराशी तुलाही मलाही

शिसारी सुखाची तुलाही मलाही

विचारे न कोणी जराही खुशाली

भिती गुंतण्याची तुलाही मलाही

पुन्हा दंश व्हावे विषारी विखारी

चटक या नशेची तुलाही मलाही

गुन्हे पंचक्रोशीत भरपूर केले

सजेची न भीती तुलाही मलाही

बहरल्या सुखाने किती चांदराती

सवय जागण्याची तुलाही मलाही

नव्याने झगडलो पुन्हा जीवनाशी

निराळीच तृप्ती तुलाही मलाही

जुन्या वेदनांचेच जखमी किनारे

तरी ओढ त्यांची तुलाही मलाही

उभी रास केली रित्या शिंपल्यांची

गवसले न मोती तुलाही मलाही

तुझी बेफिकीरी, दिशाहीन मी ही

न चिंता जगाची तुलाही मलाही

फुले मोगरा अन्‌ फुले रातराणी

कशी नीज यावी तुलाही मलाही

कितीदा वहाव्या पखाली गुन्ह्याच्या  

नसे खंत त्याची तुलाही मलाही

नको भेटणे ते दुपारी बिपारी

सवय ना उन्हाची तुलाही मलाही

हिशेबात नव्हतेच देणे नि घेणे

कशाला उधारी तुलाही मलाही

निरपराध होतो परंतू तरीही

भिती कायद्याची तुलाही मलाही

किती जीवघेण्या किती दीर्घ रात्री

प्रतिक्षा उषेची तुलाही मलाही

जयश्री अंबासकर

२७.३.२०१८

काही मला कळेना

तरही मिसरा - भूषण कटककर

सारेच मित्र होते, एकांत का टळेना

(माझ्याशिवाय कोणी, माझ्याकडे बघेना)

कोट्यावधी कमवला, पैसा, जमीन, जुमला

उपभोग ह्या सुखाचा, घेणे मुळी जमेना

वाटेत भेटलेले, टाळून सर्व गेले

मदतीस मात्र कोणी अजिबात सापडेना

सलगी करुन गेला, तू सूर छेडलेला

आले कशी समेला, काही मला कळेना

नजरेत ओल होती, हृदयातही उबारा

आधार का कुणाचा, होणे मुळी जमेना

जयश्री अंबासकर