Tuesday, May 22, 2007

हुंदका साधा तुझा


हुंदका साधा तुझा सांगून गेला
झाकलेली वेदना बोलून गेला

पाहुनी तव लोचनी आभाळ काळे
अंतरी पाऊस का बरसून गेला

सावरु मी हा कसा संसार माझा
मांडलेला डावही उधळून गेला

प्रीत माझ्या अंगणी बहरेल कैसी
कोवळा मनमोगरा करपून गेला

ओळखीचे हास्य तो विसरुन गेला
राहता तो ही दुवा निखळून गेला

वावडे होते जरी मैफिलीचे
सूर का मग आगळे छेडून गेला

मी अशी दुबळी पुन्हा त्याच्यासमोरी
चेहरा संपूर्ण तो वाचून गेला

वाट माझी राहिली अंधारलेली
तो स्मृतींचे काजवे उजळून गेला

जयश्री अंबासकर
३०.३.२००७