अवगुंठन

ही मायबोलीच्या २००७ च्या दिवाळी अंकात प्रसिद्ध झालेली कविता

उगाचंच बिचारी वाटते माझी मी मलाच...
तुझ्याशिवाय....
सगळंच तुझ्या अवगुंठनात बांधलेलं
सोडवू म्हटलं तर अजूनच आवळणारं
कसा घेणार रे मी मोकळा श्वास...
कसली होतेय तडफड... कळतंय का तुला काही
तुला कधी ते समजणारच नाही
तुला भेटायची ओढ
आणि तू जाताना दाटून आलेले कढ...
तुझी बेफ़िकीरी मात्र तश्शीच !
राग राग येतो अगदी...
चिडलेली छान दिसतेस म्हणे ......
....
बोलतानाही तेच
सगळं मीच डोळ्यातून वाचून काढायचं
माझेही शब्द माझेच आणि तुझेही
तू फक्त डोळ्यांनी बोलणार
बडबड फ़क्त माझीच
.....
आता मी सुद्धा बोलणार नाहीये
ठरवलंच आहे मी तसं........
......
...
अरे पण हे काय ...
तू रडतो आहेस....
मी बोलावं म्हणून .... ?
जे जे तू बोलावंस असं वाटायचं
ते आता बोलतो आहेस......
.....
..
उशीर केलास रे जानू.......
.....
आणि फ़ोटोवर हा गुलाबाचा हार काय चढवला आहेस
तुला माहितीये ना....
मला मोगरा आवडतो ते...
कधी सुधारणार आहेस रे राजा...

जयश्री

उपेक्षित

का वाटतं इतकं निराधार.......
शब्दांशिवाय....
ते सुद्धा मुद्दाम करतात अडवणूक
जाणूनबुजून....
मला हतबल होताना बघून,
विजयोन्मादानं अधिकच उधळतात
त्यांना गोळा करण्यातच थकायला होतं
हातात आलेल्या चार-पाच शब्दांचीच जुळवाजुळव करावी तर....
तेच अंगावर येतात
मी गुदमरते....
याचकासारखी हात पसरते
भीक नकोय....
माझेच हवेत मला
....
..
पण माझ्या दुबळ्या हाकेला दुर्लक्षून
ते सरळ निघून जातात
आणि मी ....
मी रहाते तशीच उपेक्षित !
नि:शब्दातून व्यक्त व्हायची सवय करायला हवी आता....

जयश्री

नव्हाळी

प्रीत ही जुनी जरी, रीत ही नवी नवी
जोड हा जुना जरी, ओढ ही नवी नवी

खेळ हा जुना जरी, डाव हा नवा नवा
वाद हा जुना जरी, संवाद हा नवा नवा

शब्द हे जुने जरी, वेध हे नवे नवे
गूढ हे जुने जरी, उकलणे नवे नवे

गीत हे जुने जरी, संगीत हे नवे नवे
गुंतणे जुने परी, सावरणे नवे नवे

गोडवा जुना जरी, स्वाद हा नवा नवा
वेग हा जुना जरी, आवेग हा नवा नवा

ताटवा जुना जरी, गंध हा नवा नवा
तोच चांदवा जरी, गारवा नवा नवा

बरसणे जुने जरी, भिजवणे नवे नवे
बहर तो जुना जरी, फ़ुलवणे नवे नवे

साद ही जुनी जरी, गवसणे नवे नवे
समजणे जुने जरी, उमजणे नवे नवे

जयश्री

पुत्रकामेष्टी

बोलायचंय खूप... पण.... शब्दच आटलेत
कधी कधी ह्या कुबड्‍या सुद्धा अगदीच अधू होतात
आधाराच्या ऐवजी पांगळेपणच देतात
आणि मग चिडचिड होत रहाते आतल्या आत
आतली धुमस, घुसमट बाहेर पडायला हवीये आता
कुठल्याही भावनेला पुरुन उरणारी....!
संवेदनेच्या पलीकडलं काहीतरी आत रुजतंय....... वाढतंय
आणि तटतटून बाहेर यायचा प्रयत्न करतंय
पण कसं येणार बाहेर...
ह्या वांझपणातून कोण सोडवेल आता
कुणा दुर्वासाचा वर.....
की करावा लागणार पुत्रकामेष्टी यज्ञ ...!

जयश्री

हुंदका साधा तुझा

हुंदका साधा तुझा सांगून गेला

झाकलेली वेदना बोलून गेला

पाहुनी तव लोचनी आभाळ काळे

अंतरी पाऊस का बरसून गेला

सावरु मी हा कसा संसार माझा

मांडलेला डावही उधळून गेला

प्रीत माझ्या अंगणी बहरेल कैसी

कोवळा मनमोगरा करपून गेला

ओळखीचे हास्य तो विसरुन गेला

राहता तो ही दुवा निखळून गेला

वावडे होते जरी मैफिलीचे

सूर का मग आगळे छेडून गेला

मी अशी दुबळी पुन्हा त्याच्यासमोरी

चेहरा संपूर्ण तो वाचून गेला

वाट माझी राहिली अंधारलेली

तो स्मृतींचे काजवे उजळून गेला

जयश्री अंबासकर

३०.३.२००७

सारे तुझ्यात आहे

आभास चांदण्याचा या लाजण्यात आहे
जे जे मला हवेसे सारे तुझ्यात आहे

तेजाळती कशा या बंदिस्त दोन ज्योती
ही आगळी दिलेरी तव काजळात आहे

ह्या सावळ्य़ा मुशीचे सौंदर्य जीवघेणे
जादू परी तुझी या साधेपणात आहे

स्वीकारुनी गुलामी बेचैन रात आहे
चंद्रात आज माझ्या ही खास बात आहे

संकेत हे गुलाबी, आवेग हा शराबी
केसात माळलेल्या या मोगर्‍यात आहे

ही आग मारव्याची ह्या गारव्यात आहे
गाफ़ील यौवनाची संपूर्ण मात आहे

जयश्री

मोहर नात्याचा

मोहर नात्याचा

का गुंतत जातो आपण
नात्याच्या गुंत्यात
का आवळत जातो गाठी
अपेक्षांच्या बंधनात

नात्याचा हा नाजूक बहर
कोमेजत जातो नकळत
अपेक्षांच्या ओझ्यानं
झडत जातो नकळत

नातं मनसोक्त फुलू द्यावं
रानफुलासारखं
मोकळं त्याला विहरु द्यावं
स्वच्छंदी पाखरासारखं

नाती नकोत मौसमी
भूछत्र्यांसारखी
कायम हसत बहरावी ती
गुलमोहरासारखी

नकोत फुलं भरमसाठ
नात्याच्या ताटव्यात
डौलदार तुरे मात्र
हमखास असावे त्यात....!

जयश्री

असेच काही घडून यावे

निवांत संध्या हवा नशीली
असे बहाणे मिळून यावे
खट्याळ लाटा गळ्यात गाणी
असे तराणे जुळून यावे

भल्या पहाटे कधी तरी तू
लपून यावे, जपून यावे
तरंग माझ्या मनी उठावे
असेच काही घडून यावे

गुलाब गाली फुलून यावे
दवापरी मी टिपून घ्यावे
सवाल सारे विरून जावे
असेच काही घडून यावे

तुझ्या सवे या फितूर गात्री
नवेच गाणे सजून यावे
पुन्हा पुन्हा मी जगून घ्यावे
असेच काही घडून यावे

जयश्री

नवरस

नवरसांचा हा आविष्कार घडवून आणला आमच्या महाराष्ट्र मंडळानं. आमच्या वार्षिक संमेलनाची नवरसाची थीम मी अशी शब्दबद्ध केली. संगीतबद्ध केलं होतं विवेक काजरेकरांनी आणि गायक विवेक आणि मी.

तुम्ही ऐकूही शकता इथे

शृंगार रस
शृंगार मी प्रेमी जीवांचा
मीत हृदयी रुजवतो
स्पंदनातून इश्क पसरुन
मीलनी मी बरसतो

स्वप्नील मी, मदहोश मी
लाज-या प्रीतीत मी
साक्ष प्रणयाचीच मी अन्‌
चांदव्यातील आग मी

भयानक रस
उरी धडधड जागते अन्‌
कापते का ही तनू
प्राण का कंठास येतो
बोबडी वळते जणू

अस्तित्व माझे हे असूरी
जागवी भय अंतरी
उडे गाळण ही भल्यांची
दृष्टी टाकीन मी जरी

हास्य रस
तुषार माझे उडती जेथे
सुहास्य तेथे खळाळते
चैतन्याचे अल्लड वारे
मनी मानसी सळसळते

भेदभाव ना कोणासाठी
राजा रंका मी न वेगळा
दु:खाला तो नाही थारा
आनंदाचा सर्व सोहळा

बीभत्स रस
ओंगळवाणे रुप लाभले
बघुनी मला जन शहारती
नको वाटते दर्शन माझे
टाळून मज परी ते जाती

घृणाच सारी माझ्या पदरी
एकांताची साथ मला
तिरस्कार मी सदा झेलतो
बीभत्स म्हणती सर्व मला

करुण रस
नजर ओली, उरी हुंदका
मनात देवाचा धावा
दोन जीवांची विरही तगमग
तिथेच माझा जन्म नवा

दु:खाशी मी जरी जखडलो
मृत्यूशी झुंजतो सदा
कारुण्याचा सागर मी जरी
डोळे पुसतो मीच पुन्हा

वीर रस
शस्त्र शोभते माझ्या हाती
मीच शायरी वीरांची
रक्त उसळते,पेटून उठते
ऐकूनी गाथा शौर्याची

शूर शिपाई माझे साथी
नाही जागा दुबळ्याला
नको म्यान अन्‌ नको विसावा
रक्त हवे तलवारीला

अद्‌भूत रस
स्वप्नी रमविते, स्वप्नी नेते
बाग फुलविते स्वप्नी मी
झिम्मा खेळत सवे प-यांच्या
गीत गोजिरे गाते मी

जादू, राक्षस, भूत, चेटकी
दुनिया माझी ही न्यारी
भूल पाडते, चटक लाविते
या जगती मी राज्य करी

रौद्र रस
गुलाम माझी सारी दुनिया
सैतानाचा साथी मी
हाहाकार मी उडवून देतो
दिसेल ते ते तुडवून मी

आगमनाची नांदी माझ्या
देई दर्शन भयकारी
समोर येईल त्याला चिरडून
तांडव करितो उरावरी

शांत रस
अवनीवरचा दूत शांतीचा
आश्रय देतो सकल जना
हारुन दु:खे जगताची मी
सांत्वन देतो श्रांत मना

ओंकाराचे संजीवन मी
भक्तीरसाचा मी दाता
पखरण करतो वात्सल्याची
तिन्ही जगाचा मी त्राता

जयश्री

बुरख्यातला सूर्य

काल अचानक माझ्यासमोर अगदी टिपिकल सौदी बायका आल्या..... नवर्‍यासोबत अगदी दबून असलेल्या. त्या नवर्‍याच्या चेहर्‍यावर इतकी मग्रुरी होती ना. जणू काय त्या सगळ्या बायका त्याची मालमत्ता होती आणि त्याला जसा हवा तसा वापर तो करु शकत होता. त्या बायकांचे वाकलेले खांदे, झुकलेल्या नजरा बघून अगदी कसंतरीच झालं आणि मनात विचार आला.......

बुरख्याआडच्या वेदना... गुरफटून राहतात तशाच
सोन्याचा मुलामा चढवून...मिरवत राहतात अशाच
तेलाच्या खाणीतलं ऐश्वर्य जगापुढे दाखवताना
पैसा आणि मग्रुरीच्या कैफ़ात दुनियेला झुकवताना
दुर्लक्ष करतात........
त्या काळ्या बुरख्याआड चिणून टाकलेल्या संवेदनांकडे....
दाबून टाकतात ते सारे उसासे.
छोट्याशा डोळ्यांच्या फटीतून... कावर्‍याबावर्‍या नजरा
भिरभिरत राहतात फ़क्त
सवयच होऊन गेलेली त्यांच्या उमाळ्यांना
दबून रहायची.
त्या छोट्याशा फ़टीतूनच अनुभवायची दुनिया.
बुरखे सुद्धा काळेच
पुरुषी अहंकारासारखे...!
कुठल्याही रंगाच्या भावनेला काळवंडून टाकणारे.
त्या उदासी आवरणाला आता रंगाचंच वावडं झालेलं...
फुलण्याची....खुलण्याची स्वप्नंच करपलेली....
वखवखलेल्या वासनेची पूर्ती.....हे एकच काम उरलेलं,
बुरख्यावरची जरतारी कलाबतूच काय ती थोडी हसते
बाकी सगळं भकास.....!
कधीतरी एखादी ठिणगी ह्या काळ्याशार अंधारात....
पेटून उठेल... आणि उजळेल आसमंत थोडावेळ....!
अशी आशा तरी जागत असेल हा ह्यांच्या मनात....?
की ह्या अंधाराची सोबतच आता त्यांना हवीहवीशी वाटत असेल....
नुसतेच प्रश्न.....!
जितक्या जमिनी, तितकेच अंधार
पण उगवणारा सूर्य एकच.
तो कितीसा पुरणार सगळ्यांना....!
आता अंधारालाच पेटून उठावं लागणार आहे कधी ना कधी
फाडून टाकावे लागणार आहेत....स्वत:चे बुरखे स्वत:च
आणि जन्माला घालावा लागणार आहे आपला स्वत:चा सूर्य !

कळले कधीच नाही

माझा कुणा म्हणू मी
कळले कधीच नाही
का जाहले तुझी मी
कळले कधीच नाही

माझाच वाटला तू
कित्येकदा परंतु
होतास दूर का तू
कित्येकदा परंतु

सर्वस्व मानिले मी
सखया मनी तुला रे
गेलास सहज कैसा
तोडून पाश सारे

रमते अजून मी रे
स्वप्नात त्या दिसांच्या
जगते अजून मी रे
प्रीतीत त्या जुन्या का

मज रीत या जगाची
कळली कधीच नाही
माझा कुणा म्हणू मी
कळले कधीच नाही.....

जीवनरंग

बंधन कुठले नको वाटते
पाश नको ते कोणाचे
मुक्त मोकळा श्वास हवा मज
नकोच दडपण कोणाचे

नको काळजी, नकोच चिंता
नको लढाई दुनियेशी
नको दु:ख अन्‌ नको उसासे
नको लढाई पैशाशी

अजब मागणे जगावेगळे
ऐकून हसला मनामधे
"तथास्तु'" म्हणुनी गुप्त जाहला
देव दाटशा धुक्यामधे

सुखी जाहले वाटे मजला
मनापरी घडता सगळे
सुख परंतु डाचत होते
कारण मज ते का न कळे....

विचार करता गूढ उकलले
शांती झाली चित्ताची
बंधनातले सुख आकळले
किंमत कळली पाशाची

नयनी पाणी दुस-यासाठी
हास्य तयांच्या सुखामधे
कळले मजला हिच जिंदगी
व्यर्थ गुंतणे स्वत:मधे

बेचव दुनिया फ़क्त सुखाची
दु:खाने गोडी वाढे
दु:खानंतर येता सुख ते
जगण्याला मग रंग चढे

जयश्री

उन्मुक्त तू

देहफुले उमलवून
मुक्त तू उन्मुक्त तू
तूफानी प्रीत सरी
उधळूनी रिक्त तू

झेलूनी तुझा प्रपात
नखशिखान्त नाहते
प्रणयाचा मी मरंद
मनमुराद चाखते

दाहक कोसळ तुझा
उतरतो नसानसात
मदहोशी पसरते
गात्रातून अंतरात

वितळते मिठीत मुग्ध
बेहोषी धुंद धुंद
उन्मेषी श्वासांची
लयकारी मंद मंद.

जयश्री

तुझ्याविना हा पाऊस

तुझी इतकी सवय झालीये ना......... की कुठलाही रंग तुझ्याविना अगदी बेरंग असतो. त्यात पाऊस तर आपल्या दोघांचाही आवडता. किती मनसोक्त आस्वाद घेतलाय ना आपण ह्या पावसाच्या स्वच्छंदीपणाचा....! पण आज तू नाहीयेस........ आणि नेमका तो आलाय रे..........

तुझा हळवा पाऊस
आज आठवतो मला
चिंब सरीनं तयाच्या
आज भिजवतो मला

कधी बरसणं तुझं
रिमझिम अलवार
नखशिखान्त भिजते
त्यात मी रे हळुवार

कधी तुफानी कोसळ
गरजत बरसत
कधी झिम्माड झिम्माड
द्वाड प्रीत फुलवत

आता कधी रे येशील
मनी सारखा सवाल
घन दाटता नभात
पुकारते वेडी प्रीत

तुझ्याविना हा पाऊस
आसू आणतो डोळ्यात
धरा कोरडी कोरडी
परी डोळे वाहतात

जयश्री

मन

मन म्हणजे काय हे अजून कोणालाच उमगलेलं नाहीये. प्रत्येकाचं मन वेगळं ! पण कशाला हवा तो खटाटोप मनाला जाणून घ्यायचा....? मनाच्याच रंगात रंगून जाऊन....... मस्तपैकी आयुष्य रंगीत बनवायचं :) अजून काय....!

मन उनाड पाखरु
त्याची कशी भिरभिर
उडे क्षणात नभात
कधी सूर पाचोळ्यात

मन मोठं सुपापरी
कधी ससा तो सानुला
कधी आकळे सकला
कधी नाकळे कुणाला

मन रंगांची भिंगरी
खुले इंद्रधनुपरी
कधी उदास एकली
भासे सावळी सावळी

सोडवावे कशाला हे
कोडे मनाचे मनाचे
न्हावे रंगात तयाच्या
गीत गावे त्या रंगाचे

जयश्री

प्रीत

प्रीत हुरहुर
प्रीत काहुर
हरखली प्रीती

प्रीत आठव
प्रीत आर्जव
मोहरली प्रीती

प्रीत दुखरी
प्रीत हसरी
बहरली प्रीती

प्रीत वेदना
प्रीत सांत्वना
रुजली ही प्रीती

प्रीत कातळ
प्रीत वादळ
शहारली प्रीती

प्रीत अपेक्षा
प्रीत उपेक्षा
कोमेजली प्रीती

प्रीत मृगजळ
प्रीत हळहळ
कळली ना प्रीती

जयश्री

विजेता

नाचती ही प्रश्नचिन्हे
फेर धरुनी का अशी
ऊरी धडधड, श्वास अवघड
बावरी मी का अशी

जीवनाच्या हर सवाला
सहज उत्तर मी दिले
लाभले जे हसत खेळत
आजवरी स्विकारीले

आज मग का मी निरुत्तर
आज का मी पांगळी
का सुचेना मार्ग काही
आज मी का वेगळी

जोर माझ्या मनगटी
माघार ना मी घेतली
खेळ रडीचा जाहला
तेव्हाच नियती जिंकली

हार कधीही मानली ना
आसवे गाळून मी
सावरोनी घाव उरीचे
बाजी हर जिंकेन मी

संघर्ष माझा मित्र आता
आज नियती अंकिता
मात तुज्ला देऊनीया
मी विजेता...मी विजेता

रडविले मज हर घडी तू
नाही विझणे हे अता
ताठ आहे, ताठ राहीन
मी विजेता, मी विजेता.

जयश्री

तगमग

मन आतूर आतूर
त्याला कशाची ही भूल
काय बाई आज व्हावे
मन आतूर आतूर

ओठी सलज्ज कमान
हसू होई छान स्वार
वाट पाहतं कोणाची
मन आतूर आतूर

वारा बावरा छळतो
छेड उगाच काढतो
म्हणे जरा तू सावर
मन आतूर आतूर

गंध ओळखीचा येई
गूढ उकलून जाई
लोचनात का हे नीर
मन आतूर आतूर

पायरव येता कानी
खुळावतो जीव वेडा
दारी दिसता साजण
सडा घालतो मोगरा

आता मन हे अधीर
मन आधीर अधीर

जयश्री

झाड वयात आलेले

मायबोलीवर "झाड वयात आलेले" ह्या ओळीवरुन चक्क जुगलबंदी झाली होती....त्यातला हा माझा सहभाग..........

रंगसोहळा झाडाचा
नेत्र अनिमिष झाले
दृष्ट लावू नका कोणी
झाड वयात आलेले

जाग हळू पानी आली
सारे जग धुंद झाले
यौवनाचा भार साहे
झाड वयात आलेले

कशा परी लपविते
सोनसळी हा बहर
नेत्री साठवते तुझे
झाड वयात आलेले

नको भिती या ग्रीष्माची
नको बावरु असा तू
ऊन जपेल जपेल
झाड वयात आलेले

कळी कळी फुलारली
पान पान हे लाजले
फांदीतून उमटले
सूर गोड ते गोजिरे

काय विपरीत झाले
काय विपरीत झाले
अहो....... झाड वयात आलेले
झाड वयात आलेले

जयश्री

ओंजळ माझी

भिजलेल्या मनाचा गहिवर
कंठातून दाटून येतो
आणि मग आसवांचा पाऊस
अनावर होतो

मुकेपणा नाही रे त्याला
बांध फुटून कोसळतं सारं
फक्त तूच हवा असतोस त्यावेळी
बाकी व्यर्थ असतं सारं

रुजलास इतक्या खोलवर
अगदी वटवृक्षासारखा पसरलास
प्रत्येक पारंबीच्या मूळाशी तुझा
एक विलक्षण इतिहास

आठवक्षणांची ओंजळ माझी
तुडूंब, काठोकाठ भरलेली
एकही क्षण झिरपू नये म्हणून
कायम जीवापाड जपलेली

जयश्री

चांदणे प्रीतीचे

हा चंद्र....... आकाशभर विखुरलेलं पौर्णिमेचं चांदणं काही माझा पिच्छा सोडणार नाहीयेत आयुष्यभर....! हे जीवघेणं चांदणं........!

साक्षीने पुनवेच्या
साथीने सखयाच्या
जागविते रात्र मी
चांदण्यात प्रीतीच्या

पांघरते चांदवा,
गंध रातराणीचा
मोहरते मी फ़िरुन
चांदण्यात प्रीतीच्या

चांदरातीची नशा
खुलविते ही निशा
भिजते मी नखशिखान्त
चांदण्यात प्रीतीच्या

जयश्री

पुनवरात

धुंद तेच चांदणे
हवेत तोच गारवा
शिरशिरी तशीच का
जागते उरात या

पाकळ्यात उमलती
रंग तेच लाजरे
अंतरात फुलविती
तशीच फुलपाखरे

गंध तोच दरवळतो
अल्लड वार्‍यासवे
तसाच श्वास उसवतो
कोवळ्या कळ्यांसवे

मंतरल्या त्या क्षणात
अजून जीव घुटमळे
पुनवराती आज का
मजसी चांदणे छळे

जयश्री

सूर्यास्त

का लागली दृष्ट तेजोनिधीला
अवेळी कसा आज सूर्यास्त झाला

अर्ध्यातूनी सोडूनी डाव ऐसा
शरण भास्करा तू निशेला कसा

बांधुनी पैंजणे सावळ्या सावल्यांची
कशी सांज निमिषात उतरुन आली

अंधार डोही धरा दीनवाणी
कशी भासते आज केविलवाणी

कंटाळवाणी प्रतिक्षा रवीची
आस वेड्या जीवाला नव्याने उषेची

जयश्री

तू आलास.........?

दाटल्या कंठातूनी ना शब्द काही उमटले
सावळ्या डोळ्यातूनी आभाळ सारे बरसले

पायरव ऐकावयासी, चित्त का आसूसले
उंब-याशी का असे, पाऊल माझे अडखळे

अंगठ्याशी नजर का ही, पदर हाती घुटमळे
मीत मनीचा दारी असता, लाज का ही मज छळे

पापण्यांची ओल सांगे, वेदना विरहातली
शिरशिरी स्पर्शून गेली, अंतरी भेटीतली

लक्ष्य ज्योती उजळती, नयनी अशा का बाव-या
गाली फ़ुलती हास्य कलिका गोजि-या अन्‌ लाज-या

दूर जाता तू सख्या आयुष्य होते थांबले
नव्हतास जेव्हा जवळी तू, जगणेच होते विसरले

जयश्री

ये ना रे.......!

झालाय अनोळखी काहीसा, जागर तुझा मनातला
अन्‌ परका बराचसा, वावर तुझा मनातला

पुन्हा पुन्हा छळतो सवाल... व्याकुळ मनातला
कसा हरवला माझा सखा... माझ्या मनातला

कसा हा सांधायचा दुवा मनातला
कसा पुन्हा बांधायचा पूल मनातला

तूच फक्त काढू शकतोस, किंतु मनातला
तूच फ़क्त पेटवू शकतोस, दिवा पुन्हा मनातला

तुझ्या येण्याने उजळेल... तिमिर मनातला
तुझ्या स्पर्शाने बहरेल... वसंत मनातला

जयश्री

तू असा

अस्सा आहेस ना तू.......

तू दिलेली फुलं
तशीच आहेत अजून
आसमंत ही गंधित तसाच
तुझं अस्तित्व रेंगाळून

झुळूकीसारखा येतोस
मला फ़सवून
श्वास मात्र माझा
जातोस उसवून

सारं काही बोलतोस
भावस्पर्शी डॊळ्यातून
गात्रं जागवतोस
रेशीम स्पर्शातून

फुललेले क्षण सारे
ठेवलेत मी जपून
वाट पाहते पुन्हा
तशीच मोहरुन

जयश्री

स्वयम्‌

कंटाळलास एकटेपणाला.... ?

मग त्या दीपस्तंभाचं काय

काजळलेल्या रात्री तोच दाखवतो ना दिशा,

एकाकीपण सोसूनही....

तूच आहेस तुझ्या आयुष्याचा दीपस्तंभ

इतक्या तारुंना वाट दाखवलीस

आणि आता स्वतःच हरवलास....

तो अढळ धृवतारा बघितलास ना

दिमाखात असतो रे तो सुद्धा

त्याला नसेल जाणवत एकटेपण....

तो सुसह्य करतो आपली वाटचाल

अंधा-या रात्रीलाच सोबत करुन.

तू स्वयंप्रकाशी भास्कर आहेस

रात्रीचा दिवस तूच करु शकतोस

झाकोळलेली वाट तूच उजळू शकतोस

एकाकीपण कुरवाळायला वेळ कुठे आहे तुझ्याकडे....

कितीतरी रात्री संपवायच्या आहेत

कितीतरी दिवस उजळायचे आहेत

उगवणा-या प्रत्येक दिवसाची

एक सुरेल मैफ़िल करायची आहे

पेटवायच्या आहेत दाही दिशा

अंतरीच्या तेजोमृताने

आणि व्यापून टाकायचा आहे हा संपूर्ण आसमंत

तुझ्या अस्तित्वाने

जयश्री

वाट तुझी पाहते

वाट तुझी पाहते
मनातल्या मनात मी
प्रीत तुझी पांघरते
कोवळ्या उन्हात मी

फ़ुलाफ़ुलात पेंगते
रात्र अजून कालची
स्वप्नातून थकलेली
गात्रं अजून कालची

दवात न्हाऊनी पहाट
गोड गोड लाजते
मनातली तुझी नशा
नसानसात उतरते

पाहतोस अंत का
आर्जवे करु किती
प्रसन्न ह्या सकाळची
वाट पाहणे किती

जयश्री