चंदन

पोर एकलीच होती

घनदाटशा रानात

रान पाखरांच्या सवे

होती अतीव सुखात

कधी ऊन ऊबदार

कधी वारा घाले मिठी

कधी हळवा पाऊस

फिरे तिच्या पाठीपाठी

रानाबाहेर पडले

जेव्हा चुकून पाऊल

सार्‍या जगाला लागली

तिची सुगंधी चाहुल

आले हुंगत हुंगत

लांडगे शहरातले

सुख आयुष्याचे तिच्या

एका क्षणात संपले

रान कावरेबावरे

दृष्ट लागली कुणाची

चंदनाचे हे प्राक्तन

भिती सदा विळख्याची

जयश्री अंबासकर