रात्री

न परतून येती अशा मुक्त रात्री

कशाला हवी शिस्त बेशिस्त रात्री

नवा गोड अपराध  होणार आहे

नको आज चंद्रा तुझी गस्त रात्री

कशी नोंद करतेस माझ्या गुन्ह्यांची

सजा हर गुन्ह्याची कशी फक्त रात्री

इथे गर्द काळ्या किती संथ रात्री

तिथे मात्र होत्या तुझ्या व्यस्त रात्री

नव्याने पुन्हा भेट व्हावी तुझ्याशी

नवे जागणे अन् नव्या तृप्त रात्री

जयश्री अंबासकर

३.४.२०१८

पसंत आहे

सत्य लख्ख मूर्तिमंत आहे

अन्‌ म्हणून नापसंत आहे

फोल वायदा उगाच केला

प्रश्न केवढा ज्वलंत आहे

नूर आज चांदण्यात नाही

कृष्ण सावळा दिगंत आहे

थांब मी जरा जगून घेतो

जीवना तुला उसंत आहे ?

घे शिकून तू जमेल ते ते

नादब्रम्ह हे अनंत आहे

माय माउली जिवंत नाही

फक्त एवढीच खंत आहे

घाव झेलले असंख्य तरिही

हासरा मनी वसंत आहे

जयश्री अंबासकर

३१.३.२०१८

चंदन

पोर एकलीच होती

घनदाटशा रानात

रान पाखरांच्या सवे

होती अतीव सुखात

कधी ऊन ऊबदार

कधी वारा घाले मिठी

कधी हळवा पाऊस

फिरे तिच्या पाठीपाठी

रानाबाहेर पडले

जेव्हा चुकून पाऊल

सार्‍या जगाला लागली

तिची सुगंधी चाहुल

आले हुंगत हुंगत

लांडगे शहरातले

सुख आयुष्याचे तिच्या

एका क्षणात संपले

रान कावरेबावरे

दृष्ट लागली कुणाची

चंदनाचे हे प्राक्तन

भिती सदा विळख्याची

जयश्री अंबासकर

लाजत नाही

आळस भारी कसरत नाही

कंबर म्हणते वाकत नाही

आभाळाशी झाली कट्टी

पाउस हट्टी बरसत नाही

पाटया सगळ्या कोर्‍या होत्या

पाढे कोणी गिरवत नाही

ओंजळ झाली इतकी छोटी

अर्घ्यच सूर्या पोचत नाही

तू तू मैं मैं होते कारण

नवरी आता लाजत नाही

फॅशन कसली ओंगळवाणी

उघडी काया झाकत नाही

फेसबुकावर वावर सारा

दोस्तच हल्ली भेटत नाही

जयश्री अंबासकर

सगळ्यात सुंदर माझीच आई

श्रीमंत वावर माझीच आई

करतेय सादर माझीच आई

शाही सवारी करते स्कुटरवर

तरुणी निरंतर माझीच आई

दमुनी उन्हाचा दारात कोणी

देणार भाकर माझीच आई

दुलईत घेई सार्‍या जगाला

मायेचि पाखर, माझीच आई

पोळून आले जेव्हा कधी मी

हळुवार फुंकर माझीच आई

सार्‍या घराची तृप्ती करूनी

खाणार नंतर माझीच आई

कशिदा असो वा स्वेटर नि शाली

विणणार झरझर माझीच आई

दुखले कुणाचे थोडे तरीही

होणार कातर माझीच आई

काया तिची ना थकते कधीही

जात्याच कणखर माझीच आई

समस्या असो वा दुविधा कितीही
हमखास उत्तर माझीच आई

तेजाळ ज्योती परि भासते ती  

सगळ्यात सुंदर माझीच आई

देणेच देणे नाही अपेक्षा
साक्षात ईश्वर माझीच आई

जयश्री अंबासकर

तुलाही मलाही

विरक्ती जराशी तुलाही मलाही

शिसारी सुखाची तुलाही मलाही

विचारे न कोणी जराही खुशाली

भिती गुंतण्याची तुलाही मलाही

पुन्हा दंश व्हावे विषारी विखारी

चटक या नशेची तुलाही मलाही

गुन्हे पंचक्रोशीत भरपूर केले

सजेची न भीती तुलाही मलाही

बहरल्या सुखाने किती चांदराती

सवय जागण्याची तुलाही मलाही

नव्याने झगडलो पुन्हा जीवनाशी

निराळीच तृप्ती तुलाही मलाही

जुन्या वेदनांचेच जखमी किनारे

तरी ओढ त्यांची तुलाही मलाही

उभी रास केली रित्या शिंपल्यांची

गवसले न मोती तुलाही मलाही

तुझी बेफिकीरी, दिशाहीन मी ही

न चिंता जगाची तुलाही मलाही

फुले मोगरा अन्‌ फुले रातराणी

कशी नीज यावी तुलाही मलाही

कितीदा वहाव्या पखाली गुन्ह्याच्या  

नसे खंत त्याची तुलाही मलाही

नको भेटणे ते दुपारी बिपारी

सवय ना उन्हाची तुलाही मलाही

हिशेबात नव्हतेच देणे नि घेणे

कशाला उधारी तुलाही मलाही

निरपराध होतो परंतू तरीही

भिती कायद्याची तुलाही मलाही

किती जीवघेण्या किती दीर्घ रात्री

प्रतिक्षा उषेची तुलाही मलाही

जयश्री अंबासकर

२७.३.२०१८

काही मला कळेना

तरही मिसरा - भूषण कटककर

सारेच मित्र होते, एकांत का टळेना

(माझ्याशिवाय कोणी, माझ्याकडे बघेना)

कोट्यावधी कमवला, पैसा, जमीन, जुमला

उपभोग ह्या सुखाचा, घेणे मुळी जमेना

वाटेत भेटलेले, टाळून सर्व गेले

मदतीस मात्र कोणी अजिबात सापडेना

सलगी करुन गेला, तू सूर छेडलेला

आले कशी समेला, काही मला कळेना

नजरेत ओल होती, हृदयातही उबारा

आधार का कुणाचा, होणे मुळी जमेना

जयश्री अंबासकर

तुझ्यामुळे

आज चांदणे भरात आहे तुझ्यामुळे

आज पौर्णिमा मनात आहे तुझ्यामुळे

मंद गारवा हवेत आहे जरा जरा

रात्र वाटते खुशीत आहे तुझ्यामुळे

आज सावरु नकोच ना रे सख्या मला

आसमंत हा नशेत आहे तुझ्यामुळे

रंग तू मला दिलेस इतके नवे नवे

इंद्रधनुष ही कवेत आहे तुझ्यामुळे

श्वास बावरा उरात धडधड पुन्हा पुन्हा

कैफ केवढा जिण्यात आहे तुझ्यामुळे

जयश्री अंबासकर

तो माझा (?)

तो आला अन्‌ दारी माझ्या बरसुन गेला

गोड गुलाबी संमोहन तो पसरुन गेला

माझा होता, केवळ माझा होता जेव्हा

बाकी नाती होता तेव्हा विसरुन गेला

रमले होते संसाराच्या खेळामध्ये

नाही कळले डाव कधी तो उधळुन गेला

नाते ताजे उरले नाही बाकी आता

आठव का मग श्वासांनाही उसवुन गेला

काळोखाची ओळख गहरी झाली होती

कां तो येवुन अंतर माझे उजळुन गेला

दरवळ सरला, सुकल्या होत्या माझ्या बागा

हलका शिडकावा का मजला फुलवुन गेला

जयश्री अंबासकर

ओली सांज

सांज उतरती ओली

का लावुन हुरहुर जाते

मन गाभा-यात कशाचे

काहूर पेटवुन जाते

अर्घ्यातुन पागोळ्यांच्या

सुखसर्वस्वाचे दान

चुकविती बापुडी कौले

कुठल्या जन्मीचे ऋण

संन्यस्त घरांच्या भिंती

निथळती, गळती संथ

गतवैभव स्मरुनी सारे

ढाळती आसवे मंद

काळोखाचा विळखा मग

अधिकच काळा होतो

वाटते निसटले सारे

अन्‌ जीव घाबरा होतो

उदरातुन काळोखाच्या

उमलावा प्रेमपिसारा

स्पर्शातुन उमजत जावा

जगण्याचा अर्थ निराळा

जयश्री अंबासकर