तुझ्या आठवांनी श्वासात भिनतो
तुझा गंध ओला नव्याने पुन्हा
प्रेमात पडतो नव्याने तुझ्या मी
गुन्हा तोच घडतो नव्याने पुन्हा
निराळीच असते तुझी भेट प्रत्येक
ऋतूंचे तुझ्या हे किती सोहळे
कसे साठवावे तुला अंतरी मी
तुझे रंग फुलती किती वेगळे
तुला ऐकताना हरखून जातो
तुझे लाघवी बोल छळती मला
म्हणतेस “नाही” भेटीस जेव्हा
तुझा शब्द खंजीर भासे मला
का मीच व्हावे आतूर इतके
अप्राप्य असतेस तू कैकदा
झुरावे कधी तू माझ्याविनाही
उतावीळ व्हावे कधी एकदा
✍जयश्री अंबासकर
आसवांचे
अर्घ्य मी देणार नाही यापुढे
वेदनांचा व्यर्थ हा बाजार नाही यापुढे
सतत जिंकावे असा नाहीच मजला सोस हा
जिंकले नाही तरी हरणार नाही यापुढे
भावनांशी खेळणे हे आजवर झाले किती
सांत्वनाचा नाटकी व्यापार नाही यापुढे
स्वाभिमाना अडगळीतच डांबणे झाले पुरे
ही अशी तडजोड मी करणार नाही यापुढे
मी स्वयंभू या जगा करणार आहे यापुढे
बापुडे लाचार जग दिसणार नाही यापुढे
जयश्री अंबासकर
२६ सप्टेंबर २०२०
एकाच शब्दसमूहाला दोन वेगवेगळ्या बंधात दाखवण्याचा प्रयत्न !!
एक कविता आणि दुसरी गझल
पापणकाठी आसवदाटी
दुर्मिळ आता गाठीभेटी
सक्त दुरावा भीतीपोटी
बंधन मोठे छोट्या भेटी
पापणकाठी आसवदाटी
फक्त अता आभासी भेटी
आठवणीतच कर संतुष्टी
संपत आली आशा खोटी
पापणकाठी आसवदाटी
माणुस आता फक्त सोंगटी
भयभित चित्ती कोटी कोटी
नाव अता रे तुझेच ओठी
तारक आता तू जगजेठी
गझल
दुर्मिळ आता गाठीभेटी
पापणकाठी आसवदाटी
सक्त दुरावा भीतीपोटी
पापणकाठी आसवदाटी
बंधन मोठे छोट्या भेटी
पापणकाठी आसवदाटी
आठवणीतच कर संतुष्टी
पापणकाठी आसवदाटी
फक्त अता आभासी भेटी
पापणकाठी आसवदाटी
संपत आली आशा खोटी
पापणकाठी आसवदाटी
भयभित चित्ती कोटी कोटी
पापणकाठी आसवदाटी
माणुस फक्त पटावर गोटी
पापणकाठी आसवदाटी
तारक आता तू जगजेठी
पापणकाठी आसवदाटी
जयश्री अंबासकर
८ ऑक्टोबर २०२०
वृत्त
– मंजुघोषा
गालगागा गालगागा गालगागा
सांगता होते दिसाची
सांज येता
सांजही जाते लयाला रात्र येता
चक्र
हे चाले निरंतर जीवनाचे
उगवतो
कोणी कुणाचा अस्त होता
खेळ
हा चालूच असतो जीवनाचा
एक
जातो एक येतो वेळ येता
थांबते
आयुष्य ना रेंगाळतेही
वेग
मंदावतहि
नाही दु:ख होता
अटळ
आहे खेळ हा जर माणसाला
खेळताना
का करावी व्यर्थ चिंता
सोपवू
कोणा सुकाणू प्रश्न नसतो
तोच
सांभाळी सुकाणू तोल जाता
जयश्री
अंबासकर
३
ऑक्टोबर २०२०
आयुष्याच्या
खेळपटावर
दु:खाचे आक्रोश किती
दान
सुखाला थोडे आणिक दु:खाला ते अधिक किती
आवरताना
मोह पसारा, उमगत जातो योग जरा
उपभोगातील
जिणे वाटते, आता सारे फोल किती
काळापुढती
चालत नाही, काही काही कोणाचे
भाग्यावरही
पाश तयाचा, सत्ता ही निष्ठूर किती
आसक्तीचा
देह मिळाला, आहे आम्हा सगळ्यांना
अडकत
असतो मोहातच पण, मुक्तीचा आभास किती
ऐहिक
सुख अन् ऐहिक इच्छा, गाठोडे भरते सगळे
भोगाने
आयुष्यच सरते, योगाला उरतेच किती
जयश्री
अंबासकर
