भग्नता

ऐलतटावर भग्न उभा मी, पैलतटी तू तृप्त किती
विरहाने उध्वस्त किती मी, मुक्तीने तू शांत किती

ओलावा जगण्याचा गेला, जगणे झाले शुष्क किती
आठवणींच्या पागोळ्यांतुन, जमवत आणू ओल किती

माहित असते श्वास मला जर, उरले या देहात किती
संपवुनी मी आलो असतो, सोपी होती भेट किती

माझे मीच मला सावरतो, बसुनि उसासत राहु किती
थांबुन एका जागी केवळ, दु:ख उगाळू तेच किती

दु:खाने या दग्ध जरी मी, आयुष्याला वेग किती
थांबायाला नाही फुरसत, जगण्याचा आवेग किती

जयश्री अंबासकर
०९.०९.२०२०