भिजलेल्या मनाचा गहिवर
कंठातून दाटून येतो
आणि मग आसवांचा पाऊस
अनावर होतो
मुकेपणा नाही रे त्याला
बांध फुटून कोसळतं सारं
फक्त तूच हवा असतोस त्यावेळी
बाकी व्यर्थ असतं सारं
रुजलास इतक्या खोलवर
अगदी वटवृक्षासारखा पसरलास
प्रत्येक पारंबीच्या मूळाशी तुझा
एक विलक्षण इतिहास
आठवक्षणांची ओंजळ माझी
तुडूंब, काठोकाठ भरलेली
एकही क्षण झिरपू नये म्हणून
कायम जीवापाड जपलेली
जयश्री
2 comments:
खूप छान कविता!!
आवडली.
रुजलास इतक्या खोलवर
अगदी वटवृक्षासारखा पसरलास
प्रत्येक पारंबीच्या मूळाशी तुझा
एक विलक्षण इतिहास
ह्या ओळी मस्तच.
प्रमोद देव
Post a Comment