लाजत नाही

आळस भारी कसरत नाही

कंबर म्हणते वाकत नाही

आभाळाशी झाली कट्टी

पाउस हट्टी बरसत नाही

पाटया सगळ्या कोर्‍या होत्या

पाढे कोणी गिरवत नाही

ओंजळ झाली इतकी छोटी

अर्घ्यच सूर्या पोचत नाही

तू तू मैं मैं होते कारण

नवरी आता लाजत नाही

फॅशन कसली ओंगळवाणी

उघडी काया झाकत नाही

फेसबुकावर वावर सारा

दोस्तच हल्ली भेटत नाही

जयश्री अंबासकर

सगळ्यात सुंदर माझीच आई

श्रीमंत वावर माझीच आई

करतेय सादर माझीच आई

शाही सवारी करते स्कुटरवर

तरुणी निरंतर माझीच आई

दमुनी उन्हाचा दारात कोणी

देणार भाकर माझीच आई

दुलईत घेई सार्‍या जगाला

मायेचि पाखर, माझीच आई

पोळून आले जेव्हा कधी मी

हळुवार फुंकर माझीच आई

सार्‍या घराची तृप्ती करूनी

खाणार नंतर माझीच आई

कशिदा असो वा स्वेटर नि शाली

विणणार झरझर माझीच आई

दुखले कुणाचे थोडे तरीही

होणार कातर माझीच आई

काया तिची ना थकते कधीही

जात्याच कणखर माझीच आई

समस्या असो वा दुविधा कितीही
हमखास उत्तर माझीच आई

तेजाळ ज्योती परि भासते ती  

सगळ्यात सुंदर माझीच आई

देणेच देणे नाही अपेक्षा
साक्षात ईश्वर माझीच आई

जयश्री अंबासकर

तुलाही मलाही

विरक्ती जराशी तुलाही मलाही

शिसारी सुखाची तुलाही मलाही

विचारे न कोणी जराही खुशाली

भिती गुंतण्याची तुलाही मलाही

पुन्हा दंश व्हावे विषारी विखारी

चटक या नशेची तुलाही मलाही

गुन्हे पंचक्रोशीत भरपूर केले

सजेची न भीती तुलाही मलाही

बहरल्या सुखाने किती चांदराती

सवय जागण्याची तुलाही मलाही

नव्याने झगडलो पुन्हा जीवनाशी

निराळीच तृप्ती तुलाही मलाही

जुन्या वेदनांचेच जखमी किनारे

तरी ओढ त्यांची तुलाही मलाही

उभी रास केली रित्या शिंपल्यांची

गवसले न मोती तुलाही मलाही

तुझी बेफिकीरी, दिशाहीन मी ही

न चिंता जगाची तुलाही मलाही

फुले मोगरा अन्‌ फुले रातराणी

कशी नीज यावी तुलाही मलाही

कितीदा वहाव्या पखाली गुन्ह्याच्या  

नसे खंत त्याची तुलाही मलाही

नको भेटणे ते दुपारी बिपारी

सवय ना उन्हाची तुलाही मलाही

हिशेबात नव्हतेच देणे नि घेणे

कशाला उधारी तुलाही मलाही

निरपराध होतो परंतू तरीही

भिती कायद्याची तुलाही मलाही

किती जीवघेण्या किती दीर्घ रात्री

प्रतिक्षा उषेची तुलाही मलाही

जयश्री अंबासकर

२७.३.२०१८

काही मला कळेना

तरही मिसरा - भूषण कटककर

सारेच मित्र होते, एकांत का टळेना

(माझ्याशिवाय कोणी, माझ्याकडे बघेना)

कोट्यावधी कमवला, पैसा, जमीन, जुमला

उपभोग ह्या सुखाचा, घेणे मुळी जमेना

वाटेत भेटलेले, टाळून सर्व गेले

मदतीस मात्र कोणी अजिबात सापडेना

सलगी करुन गेला, तू सूर छेडलेला

आले कशी समेला, काही मला कळेना

नजरेत ओल होती, हृदयातही उबारा

आधार का कुणाचा, होणे मुळी जमेना

जयश्री अंबासकर

तुझ्यामुळे

आज चांदणे भरात आहे तुझ्यामुळे

आज पौर्णिमा मनात आहे तुझ्यामुळे

मंद गारवा हवेत आहे जरा जरा

रात्र वाटते खुशीत आहे तुझ्यामुळे

आज सावरु नकोच ना रे सख्या मला

आसमंत हा नशेत आहे तुझ्यामुळे

रंग तू मला दिलेस इतके नवे नवे

इंद्रधनुष ही कवेत आहे तुझ्यामुळे

श्वास बावरा उरात धडधड पुन्हा पुन्हा

कैफ केवढा जिण्यात आहे तुझ्यामुळे

जयश्री अंबासकर

तो माझा (?)

तो आला अन्‌ दारी माझ्या बरसुन गेला

गोड गुलाबी संमोहन तो पसरुन गेला

माझा होता, केवळ माझा होता जेव्हा

बाकी नाती होता तेव्हा विसरुन गेला

रमले होते संसाराच्या खेळामध्ये

नाही कळले डाव कधी तो उधळुन गेला

नाते ताजे उरले नाही बाकी आता

आठव का मग श्वासांनाही उसवुन गेला

काळोखाची ओळख गहरी झाली होती

कां तो येवुन अंतर माझे उजळुन गेला

दरवळ सरला, सुकल्या होत्या माझ्या बागा

हलका शिडकावा का मजला फुलवुन गेला

जयश्री अंबासकर

ओली सांज

सांज उतरती ओली

का लावुन हुरहुर जाते

मन गाभा-यात कशाचे

काहूर पेटवुन जाते

अर्घ्यातुन पागोळ्यांच्या

सुखसर्वस्वाचे दान

चुकविती बापुडी कौले

कुठल्या जन्मीचे ऋण

संन्यस्त घरांच्या भिंती

निथळती, गळती संथ

गतवैभव स्मरुनी सारे

ढाळती आसवे मंद

काळोखाचा विळखा मग

अधिकच काळा होतो

वाटते निसटले सारे

अन्‌ जीव घाबरा होतो

उदरातुन काळोखाच्या

उमलावा प्रेमपिसारा

स्पर्शातुन उमजत जावा

जगण्याचा अर्थ निराळा

जयश्री अंबासकर

थैमान

बाहेर पावसाने, थैमान घातलेले

हृदयात आठवांचे, काहूर पेटलेले

झड लागली कधीची, थांबेचना कशाने

आक्रोश हा घनांचा, आभाळ फाटलेले

अश्रूस पूर येता, दु:खास कोंब आले

बहरेल दु:ख माझे, अश्रूत पोसलेले

डोळ्यात आटलेल्या, वैराण भावनांच्या

होळीत खाक झाले, नवस्वप्न पोळलेले

दु:खात वेढलेल्या, या झोपडीत माझ्या

येईल का पुन्हा सुख, दारात थांबलेले

जयश्री अंबासकर

आजही

कायदा गुन्ह्यासवे जुंपणार आजही

काल वाकला तसा, मोडणार आजही

मारणार तोच अन्‌, तोच तारणारही

का पणास द्रौपदी, लागणार आजही

भरभरुन सौख्य तू कैकदा दिले मला

जीर्ण पोतडी पुन्हा फाटणार आजही

वायदा करुन तू, तूच तोडणार तो

कायदा तुझा पुन्हा चालणार आजही

जाहला भल्याभल्या पुत्रमोह कालही

इंद्र कवचकुंडला मागणार आजही

जयश्री अंबासकर

द्वंद्व

मी……

कावरीबावरी

पुन्हा…. !!

किती दिवस चालणार असं !!

किती दिवस गप्प बसायचं

मनातलं वादळ मनातच लपवायचं… !

तो आसूड फिरवत राहतो शब्दांचे.

अन्‌ मी फक्त झेलत राहते घाव त्याचे.

त्याचं संकुचित जग

आणि तो स्वयंघोषित स्वामी.

का म्हणून स्विकारलीये मी….त्याची ही गुलामी !!

का सोसतेय हे क्लेश अतोनात

जुळवत राहते शब्द… फक्त मनातल्या मनात.

घायाळ होते मीच

त्याच्या शब्दानं आणि माझ्या मौनानं.

………

…

दिवस, आठवडे त्याच विचारात जाणार

जीव सारखा कासाविस होणार

घुसमट माझीच होणार.

तो…..

तो बिनधास्त……

झालेल्या पडझडीपासून अगदी अलिप्त.

स्वत:च्याच विश्वात मस्त !

कधीतरी आठवण आली की येणार,

अन्‌ पुरेशी विद्ध झालेय ह्याची खात्री करुनच जाणार…. !

आणि मी…..

मी त्या जखमेची मलमपट्टी करत

पुन्हा त्याचीच वाट पाहणार.

तो आला की तितक्याच आवेगानं

त्याच्या गळ्यात पडणार.

त्याचा अहं कुरवाळत

पुन्हा पुन्हा घायाळ होणार.

पुन्हा शब्द जिंकणार

आणि पुन्हा पुन्हा मौन हरणार.

…….

पुन्हा ???

नाही…..!!

बास झालं.

मौनानं आता बोलायलाच हवं.

शब्दांना पराभूत करायलाच हवं.

मौनाची ताकद ओळखायला हवी,

शब्दांवर कुरघोडी करायलाच हवी.

…..

येईल का तो आज पुन्हा

शब्दांची घेवून मिजास पुन्हा

रेंगाळतोय दाराशी शब्दांचा वावर

मौनाचा ताबा झालाय अनावर

सलामी झालीये

तुंबळ युद्धाची

आता वाट फक्त…

दार ठोठावण्याची.

कधी शब्दांची माघार, कधी मौनाची हार

द्वंद्व मनाचं मनाशी, निरंतर सुरु राहणार.

मनाच्या समराला रोज सामोरं जायचं असतं

कधी कुणाला जिंकवायचं…. तुम्हालाच ठरवायचं असतं.

जयश्री अंबासकर