पालवी

पालवी

पार वाळलेले एक

झाड होते कोपर्‍यात

नसे सभोवती कोणी

नाही दृष्टीच्या टप्प्यात

कुणी म्हणाले तोडा रे

नाही जीव या झाडात

झाड उगीमुगी होते

थोडी धुगधुगी आत

कोणी एकदा बसला

जरा बुंध्याशी थकून 

देह होता शिणलेला

उन्हातान्हात रापून

आली सांजेला ही कोण

कांदा भाकर घेऊन

घास भरवला त्याला

तिने जरासा लाजून

तृप्त झाला जीव त्याचा

गोड भाकर खाऊन

सारा कौतुक सोहळा

बघे झाड ही वाकून

पुन्हा भेटेन म्हणाली

हरखला तो मनात

होई नवी सळसळ

आता सुकल्या झाडात

एकमेकात दोघेही

जेव्हा एकरूप झाली

सरसरुन तेव्हाच

झाडा पालवी फुटली

जयश्री अंबासकर

१.४.२०१८

अंतर

माझ्या आजूबाजूला विखुरलेलं तुझं अस्तित्व ….

तू नसतानाची माझी सोबत !!

कधी दारात, उंबरठ्यावर,

तू ऑफिसला जाताना,

हळूच गालांवर…कधी ओठांवर

रेंगाळलेलं …

कधी बाल्कनीतल्या चंद्रासोबत मधाळलेलं

तर कधी सकाळच्या कॉफीसोबत वाफाळलेलं

कधी संधीप्रकाशात… जगजीतसिंगसोबत जागलेलं

कधी कवितेत हरवलेलं

कधी हातात गुंफलेलं,

सवय झालीये रे खूप…

तुझ्या असण्याची ;

तुझ्या सोबतच्या जगण्याची !

तुझं अस्तित्व घेऊनच जगतेय

तुझ्या पलिकडल्या जगात वावरताच येत नाहीये

मग वेचत फिरते आजुबाजूला पसरलेल्या तुझ्या आठवणी

ओच्यात गोळा करते रोज

एक एक आठवण घासून पुसून लख्ख करते

आणि मग ओळीने मांडून ठेवते… शोकेस मधे.

ए एक गंमत सांगू तुला…

इथे ना, शोकेसला दारंच नसतात.

त्यामुळे या आठवणी एका जागी रहातंच नाहीत रे…

सारख्या अलगद तरंगत बाहेर येतात

त्यांना गोळा करताना फार दमायला होतं

आणि नेमका त्याच वेळी …

त्याचवेळी तू फ़ोटोपुढे उभा राहतोस

फक्त एका काचेचं अंतर ….

…….

काय करु….

हे अंतर ओलांडताच येत नाहीये रे… 

हे अंतर ओलांडताच येत नाहीये…….. !!

जयश्री अंबासकर

२१.३.२०१८

रात्री

न परतून येती अशा मुक्त रात्री

कशाला हवी शिस्त बेशिस्त रात्री

नवा गोड अपराध  होणार आहे

नको आज चंद्रा तुझी गस्त रात्री

कशी नोंद करतेस माझ्या गुन्ह्यांची

सजा हर गुन्ह्याची कशी फक्त रात्री

इथे गर्द काळ्या किती संथ रात्री

तिथे मात्र होत्या तुझ्या व्यस्त रात्री

नव्याने पुन्हा भेट व्हावी तुझ्याशी

नवे जागणे अन् नव्या तृप्त रात्री

जयश्री अंबासकर

३.४.२०१८

पसंत आहे

सत्य लख्ख मूर्तिमंत आहे

अन्‌ म्हणून नापसंत आहे

फोल वायदा उगाच केला

प्रश्न केवढा ज्वलंत आहे

नूर आज चांदण्यात नाही

कृष्ण सावळा दिगंत आहे

थांब मी जरा जगून घेतो

जीवना तुला उसंत आहे ?

घे शिकून तू जमेल ते ते

नादब्रम्ह हे अनंत आहे

माय माउली जिवंत नाही

फक्त एवढीच खंत आहे

घाव झेलले असंख्य तरिही

हासरा मनी वसंत आहे

जयश्री अंबासकर

३१.३.२०१८

चंदन

पोर एकलीच होती

घनदाटशा रानात

रान पाखरांच्या सवे

होती अतीव सुखात

कधी ऊन ऊबदार

कधी वारा घाले मिठी

कधी हळवा पाऊस

फिरे तिच्या पाठीपाठी

रानाबाहेर पडले

जेव्हा चुकून पाऊल

सार्‍या जगाला लागली

तिची सुगंधी चाहुल

आले हुंगत हुंगत

लांडगे शहरातले

सुख आयुष्याचे तिच्या

एका क्षणात संपले

रान कावरेबावरे

दृष्ट लागली कुणाची

चंदनाचे हे प्राक्तन

भिती सदा विळख्याची

जयश्री अंबासकर