झाड वयात आलेले

मायबोलीवर "झाड वयात आलेले" ह्या ओळीवरुन चक्क जुगलबंदी झाली होती....त्यातला हा माझा सहभाग..........

रंगसोहळा झाडाचा
नेत्र अनिमिष झाले
दृष्ट लावू नका कोणी
झाड वयात आलेले

जाग हळू पानी आली
सारे जग धुंद झाले
यौवनाचा भार साहे
झाड वयात आलेले

कशा परी लपविते
सोनसळी हा बहर
नेत्री साठवते तुझे
झाड वयात आलेले

नको भिती या ग्रीष्माची
नको बावरु असा तू
ऊन जपेल जपेल
झाड वयात आलेले

कळी कळी फुलारली
पान पान हे लाजले
फांदीतून उमटले
सूर गोड ते गोजिरे

काय विपरीत झाले
काय विपरीत झाले
अहो....... झाड वयात आलेले
झाड वयात आलेले

जयश्री

ओंजळ माझी

भिजलेल्या मनाचा गहिवर
कंठातून दाटून येतो
आणि मग आसवांचा पाऊस
अनावर होतो

मुकेपणा नाही रे त्याला
बांध फुटून कोसळतं सारं
फक्त तूच हवा असतोस त्यावेळी
बाकी व्यर्थ असतं सारं

रुजलास इतक्या खोलवर
अगदी वटवृक्षासारखा पसरलास
प्रत्येक पारंबीच्या मूळाशी तुझा
एक विलक्षण इतिहास

आठवक्षणांची ओंजळ माझी
तुडूंब, काठोकाठ भरलेली
एकही क्षण झिरपू नये म्हणून
कायम जीवापाड जपलेली

जयश्री

चांदणे प्रीतीचे

हा चंद्र....... आकाशभर विखुरलेलं पौर्णिमेचं चांदणं काही माझा पिच्छा सोडणार नाहीयेत आयुष्यभर....! हे जीवघेणं चांदणं........!

साक्षीने पुनवेच्या
साथीने सखयाच्या
जागविते रात्र मी
चांदण्यात प्रीतीच्या

पांघरते चांदवा,
गंध रातराणीचा
मोहरते मी फ़िरुन
चांदण्यात प्रीतीच्या

चांदरातीची नशा
खुलविते ही निशा
भिजते मी नखशिखान्त
चांदण्यात प्रीतीच्या

जयश्री

पुनवरात

धुंद तेच चांदणे
हवेत तोच गारवा
शिरशिरी तशीच का
जागते उरात या

पाकळ्यात उमलती
रंग तेच लाजरे
अंतरात फुलविती
तशीच फुलपाखरे

गंध तोच दरवळतो
अल्लड वार्‍यासवे
तसाच श्वास उसवतो
कोवळ्या कळ्यांसवे

मंतरल्या त्या क्षणात
अजून जीव घुटमळे
पुनवराती आज का
मजसी चांदणे छळे

जयश्री

सूर्यास्त

का लागली दृष्ट तेजोनिधीला
अवेळी कसा आज सूर्यास्त झाला

अर्ध्यातूनी सोडूनी डाव ऐसा
शरण भास्करा तू निशेला कसा

बांधुनी पैंजणे सावळ्या सावल्यांची
कशी सांज निमिषात उतरुन आली

अंधार डोही धरा दीनवाणी
कशी भासते आज केविलवाणी

कंटाळवाणी प्रतिक्षा रवीची
आस वेड्या जीवाला नव्याने उषेची

जयश्री

तू आलास.........?

दाटल्या कंठातूनी ना शब्द काही उमटले
सावळ्या डोळ्यातूनी आभाळ सारे बरसले

पायरव ऐकावयासी, चित्त का आसूसले
उंब-याशी का असे, पाऊल माझे अडखळे

अंगठ्याशी नजर का ही, पदर हाती घुटमळे
मीत मनीचा दारी असता, लाज का ही मज छळे

पापण्यांची ओल सांगे, वेदना विरहातली
शिरशिरी स्पर्शून गेली, अंतरी भेटीतली

लक्ष्य ज्योती उजळती, नयनी अशा का बाव-या
गाली फ़ुलती हास्य कलिका गोजि-या अन्‌ लाज-या

दूर जाता तू सख्या आयुष्य होते थांबले
नव्हतास जेव्हा जवळी तू, जगणेच होते विसरले

जयश्री

ये ना रे.......!

झालाय अनोळखी काहीसा, जागर तुझा मनातला
अन्‌ परका बराचसा, वावर तुझा मनातला

पुन्हा पुन्हा छळतो सवाल... व्याकुळ मनातला
कसा हरवला माझा सखा... माझ्या मनातला

कसा हा सांधायचा दुवा मनातला
कसा पुन्हा बांधायचा पूल मनातला

तूच फक्त काढू शकतोस, किंतु मनातला
तूच फ़क्त पेटवू शकतोस, दिवा पुन्हा मनातला

तुझ्या येण्याने उजळेल... तिमिर मनातला
तुझ्या स्पर्शाने बहरेल... वसंत मनातला

जयश्री

तू असा

अस्सा आहेस ना तू.......

तू दिलेली फुलं
तशीच आहेत अजून
आसमंत ही गंधित तसाच
तुझं अस्तित्व रेंगाळून

झुळूकीसारखा येतोस
मला फ़सवून
श्वास मात्र माझा
जातोस उसवून

सारं काही बोलतोस
भावस्पर्शी डॊळ्यातून
गात्रं जागवतोस
रेशीम स्पर्शातून

फुललेले क्षण सारे
ठेवलेत मी जपून
वाट पाहते पुन्हा
तशीच मोहरुन

जयश्री

स्वयम्‌

कंटाळलास एकटेपणाला.... ?

मग त्या दीपस्तंभाचं काय

काजळलेल्या रात्री तोच दाखवतो ना दिशा,

एकाकीपण सोसूनही....

तूच आहेस तुझ्या आयुष्याचा दीपस्तंभ

इतक्या तारुंना वाट दाखवलीस

आणि आता स्वतःच हरवलास....

तो अढळ धृवतारा बघितलास ना

दिमाखात असतो रे तो सुद्धा

त्याला नसेल जाणवत एकटेपण....

तो सुसह्य करतो आपली वाटचाल

अंधा-या रात्रीलाच सोबत करुन.

तू स्वयंप्रकाशी भास्कर आहेस

रात्रीचा दिवस तूच करु शकतोस

झाकोळलेली वाट तूच उजळू शकतोस

एकाकीपण कुरवाळायला वेळ कुठे आहे तुझ्याकडे....

कितीतरी रात्री संपवायच्या आहेत

कितीतरी दिवस उजळायचे आहेत

उगवणा-या प्रत्येक दिवसाची

एक सुरेल मैफ़िल करायची आहे

पेटवायच्या आहेत दाही दिशा

अंतरीच्या तेजोमृताने

आणि व्यापून टाकायचा आहे हा संपूर्ण आसमंत

तुझ्या अस्तित्वाने

जयश्री

वाट तुझी पाहते

वाट तुझी पाहते
मनातल्या मनात मी
प्रीत तुझी पांघरते
कोवळ्या उन्हात मी

फ़ुलाफ़ुलात पेंगते
रात्र अजून कालची
स्वप्नातून थकलेली
गात्रं अजून कालची

दवात न्हाऊनी पहाट
गोड गोड लाजते
मनातली तुझी नशा
नसानसात उतरते

पाहतोस अंत का
आर्जवे करु किती
प्रसन्न ह्या सकाळची
वाट पाहणे किती

जयश्री