श्वास तुझे ते मला दिलेले
संपत आले रे
कासावीस हा जीव होतसे
त्याविण माझा रे
श्वासांच्या त्या हिंदोळ्यांवर
झुलते मी ही तुझ्यासवे
स्पंदनात त्या अनुभवते मी
तुझ्या छबीचे रंग नवे
हळुवार त्या निश्वासांच्या
गोड गुलाबी स्पर्शाने
लाली चढते गो-या गाली
नकळत कशी ही लज्जेने
उमले ओठी हास्य चोरटे
आठवून त्या गुजगोष्टी
काटा फुलतो अंगावरती
तुझीच स्मरुनी गोड मिठी
रिती जाहले आहे पुरती
विना तुझ्या त्या श्वासांनी
दे ना आता श्वास नवे ते
घेऊनी मजसी तव कवनी
जयश्री
2 comments:
विषय तोच पण शब्द नवे.
भावना त्याच पण शब्द नवे.
कसे तुम्हाला रोज एकाच विषयावर एव्हढ्या विविध तऱ्हेने कविता सुचतात?
हे बाकी खरे आहे की रोजच सुर्य उगवतो आणि मावळतो पण प्रत्येक दिवस वेगळाच असतो.तसेच तुमच्या कवितेच्या बाबतीत जाणवते.
सलाम!तुमच्या काव्यप्रतिभेला सलाम!
manapasun avadli hi kavita ..khup chan ahe..
Post a Comment