मुखवटे आणि चेहरे

किती मुखवटे, किती चेहरे
किती खोटे, किती खरे
प्रयत्न केला शोधायचा जर
भीषण सत्य येईल समोर
त्या सत्याला सामोरं कधी जाता येईल का?

रोज भेटणारे, बेगडी हसणारे
भेटल्यावर ओढून ताणून तारीफ़ करणारे
कसे ओळखायचे कोण आपले
कसे ओळखायचे मित्र यातले
मोजण्यासाठी काही परिमाण आहे का?

कुणाचा जीव तुटतो आपल्यासाठी
कोण हळहळतो आपल्या दु:खासाठी
खोटा कळवळा कोण दाखवतो
संकट येता कोण पाठ फ़िरवतो
कधी खरं खरं आपल्याला कळेल का?

कशाला हवेत हे जमाखर्च....
कशाला हवेत हे तर्ककुतर्क
समोर येईल त्याला म्हणावा आपला
बाकी सोडून द्यावा देवावर हवाला
असं काहीसं करता येईल का?

नाही देता आला पैसा जरी
द्यावा निर्भेळ आनंद परी
जीवन आपलं अमूल्य समजून
फुलवत जावं हास्य पसरुन
असं हसणारं फुल कधी बनता येईल का?

जयश्री

तुझे श्वास

श्वास तुझे ते मला दिलेले
संपत आले रे
कासावीस हा जीव होतसे
त्याविण माझा रे

श्वासांच्या त्या हिंदोळ्यांवर
झुलते मी ही तुझ्यासवे
स्पंदनात त्या अनुभवते मी
तुझ्या छबीचे रंग नवे

हळुवार त्या निश्वासांच्या
गोड गुलाबी स्पर्शाने
लाली चढते गो-या गाली
नकळत कशी ही लज्जेने

उमले ओठी हास्य चोरटे
आठवून त्या गुजगोष्टी
काटा फुलतो अंगावरती
तुझीच स्मरुनी गोड मिठी

रिती जाहले आहे पुरती
विना तुझ्या त्या श्वासांनी
दे ना आता श्वास नवे ते
घेऊनी मजसी तव कवनी

जयश्री

बंधन

नात्यांचं बंधन कधी कधी जाचक होत असलं तरी त्या बंधनातली तृप्ती पण फ़ार फ़ार सुख देते. इतकी वर्ष सोबत राहिल्यानंतर, एकमेकांच्या गुणदोषांना स्वीकारुन वाटचाल करताना....... कितीतरी सुखद क्षण वाटेत आले. सोबत दु:खाचे काटे सुद्धा होते म्हणा. पण तुझ्या सुरक्षित सोबतीनं सगळा मार्गच सोप्पा केलाय. तुझी आश्वासक साथ कुठल्याच अनिश्चिततेला थारा देत नाही. अशीच देशील ना रे तुझी साथ मला........जीवनाच्या प्रत्येक वळणावर.......!

तुझ्या बंधनात रे
आज खूप तृप्त मी
पिंज-यात प्रीतीच्या
कैद असून मुक्त मी

शिडकावा प्रेमाचा
सतत शिंपतोस तू
ग्रीष्माच्या वणव्यातही
फुलवतोस बाग तू

विहरते तुझ्यासवे
जसे फुलपाखरु
वर्षा ही प्रेमाची
नको कधीच आवरु

दिलेस फ़क्त सुख तू
दु:ख मात्र लपविले
प्रीतीच्या पंखांनी
मजला गोंजारीले

असेच चिंब भिजवूनी
ठेवशील ना मला
सावरुन घेशील ना
या तुझ्या वेड्या फुला

जयश्री

प्रेमसमर

पाहू नकोस ना रे
मजसी असा गडे तू
मी विरघळून जाते
समजून घे जरा तू

आमंत्रणे तुझी ती
नजरेतूनीच येती
नि:शब्द आर्जवे ती
डोळेच व्यक्त करीती

करी पाठलाग माझा
मिश्कील भाव त्याचे
हळुवार सोडती ते
शर प्रेमबंधनाचे

लटका विरोध आता
किती वेळ भासवू मी
ओढाळ ह्या मनाला
किती वेळ थांबवू मी

तू जिंकलास जानू
हरले तुझी प्रिया मी
समरात ह्या मनाच्या
हरुनीही जिंकले मी

जयश्री

तुझ्याविना

का रे इतकी बंधनं हवीत ह्या जगाची? कां मनाला हवं तसं जगता येऊ नये? नाही रे जगता येत तुझ्याशिवाय!!

माझं अस्तित्व तुझ्याशिवाय
एक मोठं शून्य
जगातलं सारं काही व्यर्थ
तुझ्याशिवाय अन्य

जाणीव होताच ह्याची मला
कासावीस होतो जीव
तुझ्याविना माझ्या जगण्याची
मलाच येते कीव

कसली ती तगमग
कसली ती तडफ़ड
तुझ्याविना जगण्याची
कशासाठी ही धडपड

उधळून द्यावी सारी
बंधने वाटे आज
भिरकावून द्यावी ती
पांघरलेली लाज

धावत तुझ्याकडे येऊन
मनसोक्त रडून
सारं काही करावं मोकळं
कुशीत तुझ्या शिरुन.

जयश्री

वळवाचा पाऊस

अचानक आभाळ भरुन येतं
चोहोबाजूंनी कोसळू लागतं
तळाशी दडलेल्या आठवणी तरल होतात
कासावीस होऊन उचंबळून येतात

उधाणलेला समुद्र
बेछूट पिसाळलेला वारा
उठवतो मोहोळ आठवणींचे
पसरुन सैरावैरा

विचारांचं काहूर
घालतं मनात थैमान
कुरतडून टाकतं काळीज
होऊन दुष्ट सैतान

काहीतरी करायचं राहून गेलेलं
खूपसं उपभोगायचं विसरुन गेलेलं
हातातून वेळ निसटून गेलेली
अपुरेपणाची जाणीव देऊन गेलेली

आभाळ निरभ्र झाल्यावर
स्व्च्छ प्रकाशाची कवाडं उघडल्यावर
आरंभ होईल नव्या दिवसाचा
तृप्तीचं तेज ल्यालेल्या एका नव्या आयुष्याचा

जयश्री

तू अन्‌ मी

आतूरलेला तू
अ‍न्‌ बहरलेली मी

आसूसलेला तू
बावरलेली मी

कासावीस तू
हरवलेली मी

नादान तू
अजाण मी....

प्रश्नार्थक मी
आश्वासक तू

स्वप्नील मी
हळुवार तू

बेहोष मी
मदहोश तू

स्वानंद मी
बेधुंद तू

हिंदोळा मी
आंदोलन तू

संमोहित मी
संमोहन तू........

अनुनय तू
अनुराग मी

अवाहन तू
अनुमोदित मी

माझाच तू
अन्‌ तुझीच मी

जयश्री