समेट

समेट 

कुठे पोचण्यासाठी नव्हती आस

मनात नव्हती ओढ कशाची खास

पाय थांबले जशी संपली वाट

डोळे आले भरून काठोकाठ 

एकाकीशी होती माझी वाट

काळोखाने भरली होती दाट

कुणीच नव्हते ज्याची व्हावी भेट

होते केवळ गर्द उदासी बेट 

एकांताच्या कुशीत शिरले थेट

रडले ओक्साबोक्शी करुन समेट 

संयम लाटा फुटल्या अंदाधुंद

झाले पुरते अश्रूही बेबंद 

दु:ख निवळता आले पुरते भान

मान्य करावे नियतीचे हे दान

एकांताचा राखुनिया सन्मान

खेळ नवा मांडून पुन्हा जिंकेन 

करेन सुंदर जगणे माझे मीच 

एकांताचा विसरुन सारा जाच

मैत्रिण होइन आता माझी मीच  

नवीन आयुष्याची नांदी हीच 

जयश्री अंबासकर

त्याच्या माझ्यामधले काही

चुकते आहे काय नेमके समजत नाही

काय करावे, तेच नेमके उमजत नाही

नात्यामधले काय नेमके बिनसत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

नाते इतके तकलादू तर कधीच नव्हते

त्याच्या माझ्यामधे दुरावे कधीच नव्हते

तरी कशाने सोबत त्याची हरवत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

हरवत आहे हसणे हल्ली त्याचे माझे

मौनामधले झुरणे हल्ली त्याचे माझे

दुनियादारी ऐसीतैसी निभवत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

रुक्ष कोरड्या नात्यामधले क्षीण उसासे

उगा द्यायचे खिन्न मनाला फक्त दिलासे

आठवणींचे व्याकुळ मोहळ रडवत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

विझते आहे कणाकणाने ज्योत मनाची

मना उभारी मुळी न उरली अता कशाची

जगणे म्हणजे उरली केवळ कसरत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

जयश्री अंबासकर