समेट
कुठे पोचण्यासाठी नव्हती आस
मनात नव्हती ओढ कशाची खास
पाय थांबले जशी संपली वाट
डोळे आले भरून काठोकाठ
एकाकीशी होती माझी वाट
काळोखाने भरली होती दाट
कुणीच नव्हते ज्याची व्हावी भेट
होते केवळ गर्द उदासी बेट
एकांताच्या कुशीत शिरले थेट
रडले ओक्साबोक्शी करुन समेट
संयम लाटा फुटल्या अंदाधुंद
झाले पुरते अश्रूही बेबंद
दु:ख निवळता आले पुरते भान
मान्य करावे नियतीचे हे दान
एकांताचा राखुनिया सन्मान
खेळ नवा मांडून पुन्हा जिंकेन
करेन सुंदर जगणे माझे मीच
एकांताचा विसरुन सारा जाच
मैत्रिण होइन आता माझी मीच
नवीन आयुष्याची नांदी हीच
जयश्री अंबासकर
No comments:
Post a Comment