वसुंधरेची हाक

भारतातल्या पावसाचं महत्व इकडे वाळवंटात आल्यावर जास्त कळलं. पावसाच्या आगमनाचे वेध, त्याची नांदी, मग त्या टपोऱ्या थेंबांचं राजेशाही आगमन........ आणि नंतरचा तो तुफानी कोसळ.......... सगळं सगळं कसं त्या आभाळातल्या दिग्दर्शकाच्या इशाऱ्याप्रमाणे झालेलं. पावसाचं प्रत्येक रुप वेगळं. पण प्रत्येक रुप तेवढंच मोहक. आता ह्या कवितेतला पाऊसच बघा ना.......!

वसुंधरेची हाक

कातरवेळी नीरव परिसर
लावी जीवाला उदास हुरहुर
नकळत हे घन भरुनी आले
तिजला मग आर्जवू लागले

आतुरलेली वेडी अवनी
थकूनी झोपली वाट पाहूनी
खट्याळ वारा कुठूनी आला
अलगद तिजला उठवू लागला

स्वप्नामधली वेडी धरती
कूस वळवूनी खुदकन हसली
तिचे निरागस हास्य बघाया
सौदामिनी ही धावून आली

मनातला हा तिचा प्रिया तो
तिला ओढूनी जवळी घेतो
मेघराज मग धावत येतो
त्या आवेगा साथच देतो

धुंद अजाण गंधित धरती
तृप्त होऊनी सुखावते
हरित तृणांचा मऊ गालिचा
फुलांसवे मग पांघरते

जयश्री

ओला वारा

आज सूरांचा प्रवाह जरा जास्तच जवळचा वाटतोय. कारण माझ्यासोबत सगळा निसर्गच जिवंत झालाय आणि तुझ्या स्वागताला सज्ज झालाय.

हासत नाचत विहरत आला
धुंद मनीचा ओला वारा

त्या लाटेवर स्वार होऊनी
सूर तुझे ते लहरत आले
अलगद माझ्या मनी उतरले
कसा होय उतारा

धुंद मधुमती बहरत होती
मनात अन्‌ रे हासत होती
दूर तिचे ते मंद हासणे
करी तुझाच पुकारा

गगनावरची रक्तिम लाली
आणि सळसळे आतुर वेली
सारे जणू रे तुझ्या स्वागता
नांदी देत किनारा

जयश्री

सूर

सूर कुठूनी उमटले
चकित मी जाहले
रोमरोमी ही कळी
कशी उमलू लागली

धुंद मी स्वरात त्या
गुंतू अधिक लागले
सूर आर्त होतसे
मजसी काही ना दिसे

त्या सूरात अंतरात
खोल खोल गूढ आत
तरंग दाट फुलती जसे
माझे मन होय पिसे

सावरु कसे तयास
तूच सांग ना गडे
जिथे तिथे तुझाच सूर
मजसी अता सापडे

सूर हेच पांघरुनी
प्रेम जाई बहरुनी
प्रीत येई ही फुलूनी
धुंद त्या स्वरातूनी

गाली आली लाली ही
हसूही हळूच उमटले
सूर तेच हासले
गोजिरे फुलातले

जयश्री

कशी ही प्रीत

त्याच्या प्रेमाच्या सादेला मी रुकार दिला आणि सगळं आयुष्यच बदललं......! सगळी दुनिया अचानक रंगीबेरंगी झाली.

अवचित भेट कशी रे घडली
ध्यानी मनीही नसताना
नकळत प्रीत कशी ही फुलली
गाफिल मन हे असताना

क्षणात बदले सारी दुनिया
गुलाब पखरण चोहीकडे
फुले पिसारा मनमोराचा
नर्तन त्याचे तुझ्यापुढे

एकांती मग उगाच हसणे
तुला आठवून उगीच झुरणे
स्वप्नामधल्या सहवासाने
पुन्हा पुन्हा ते पुलकित होणे

समय गुलाबी पंख पसरुनी
असाच अलगद विहरावा
चिंब भिजावे प्रीतसरींनी
मनात दरवळ पसरावा

जयश्री

चांदणतेज

चंद्र आणि चांदणं म्हणजे माझा अगदी strong weak point. त्यातून चंद्र जर पौर्णिमेचा असेल तर मग विचारायलाच नको. घराच्या लोकेशनमुळे माझ्या थेट बेडरुममधे चंद्राची किरणं अगदी बेधडक शिरतात आणि मग माझी मी उरत नाही. माझ्या कितीतरी कवितांचं उगमस्थान आहे हा खट्याळ चंद्र. लब्बाड.....! माझ्या अंतरातलं अगदी सगळं सगळं जाणून मला अक्षरशः वेड लावतो. त्याच्यापासून काहीसुद्धा लपून रहात नाही आणि मग ........ तो बघत रहातो माझी तगमग...... हसत हसत.....!

थकलेली रवीकिरणे

पश्चिमतट उतरती

छेडित सूर येई रात

दिशा पुन्हा उमलती

अंबरात झळकती

तारकांची फुले

चंद्रकोर जागवते

स्पंदनातले झुले

तुडूंब चांदणे पिऊन

धुंदी गात्री साठवून

मोहरते अंतरात

स्पर्श तुझा आठवून

तरंग चांदण्यातले

नयनी तुझ्या उतरावे

टिपूनी तेज त्यातले

मी तुझ्यात वितळावे

जयश्री