उपेक्षित

का वाटतं इतकं निराधार.......
शब्दांशिवाय....
ते सुद्धा मुद्दाम करतात अडवणूक
जाणूनबुजून....
मला हतबल होताना बघून,
विजयोन्मादानं अधिकच उधळतात
त्यांना गोळा करण्यातच थकायला होतं
हातात आलेल्या चार-पाच शब्दांचीच जुळवाजुळव करावी तर....
तेच अंगावर येतात
मी गुदमरते....
याचकासारखी हात पसरते
भीक नकोय....
माझेच हवेत मला
....
..
पण माझ्या दुबळ्या हाकेला दुर्लक्षून
ते सरळ निघून जातात
आणि मी ....
मी रहाते तशीच उपेक्षित !
नि:शब्दातून व्यक्त व्हायची सवय करायला हवी आता....

जयश्री

नव्हाळी

प्रीत ही जुनी जरी, रीत ही नवी नवी
जोड हा जुना जरी, ओढ ही नवी नवी

खेळ हा जुना जरी, डाव हा नवा नवा
वाद हा जुना जरी, संवाद हा नवा नवा

शब्द हे जुने जरी, वेध हे नवे नवे
गूढ हे जुने जरी, उकलणे नवे नवे

गीत हे जुने जरी, संगीत हे नवे नवे
गुंतणे जुने परी, सावरणे नवे नवे

गोडवा जुना जरी, स्वाद हा नवा नवा
वेग हा जुना जरी, आवेग हा नवा नवा

ताटवा जुना जरी, गंध हा नवा नवा
तोच चांदवा जरी, गारवा नवा नवा

बरसणे जुने जरी, भिजवणे नवे नवे
बहर तो जुना जरी, फ़ुलवणे नवे नवे

साद ही जुनी जरी, गवसणे नवे नवे
समजणे जुने जरी, उमजणे नवे नवे

जयश्री

पुत्रकामेष्टी

बोलायचंय खूप... पण.... शब्दच आटलेत
कधी कधी ह्या कुबड्‍या सुद्धा अगदीच अधू होतात
आधाराच्या ऐवजी पांगळेपणच देतात
आणि मग चिडचिड होत रहाते आतल्या आत
आतली धुमस, घुसमट बाहेर पडायला हवीये आता
कुठल्याही भावनेला पुरुन उरणारी....!
संवेदनेच्या पलीकडलं काहीतरी आत रुजतंय....... वाढतंय
आणि तटतटून बाहेर यायचा प्रयत्न करतंय
पण कसं येणार बाहेर...
ह्या वांझपणातून कोण सोडवेल आता
कुणा दुर्वासाचा वर.....
की करावा लागणार पुत्रकामेष्टी यज्ञ ...!

जयश्री