हुंदका साधा तुझा

हुंदका साधा तुझा सांगून गेला

झाकलेली वेदना बोलून गेला

पाहुनी तव लोचनी आभाळ काळे

अंतरी पाऊस का बरसून गेला

सावरु मी हा कसा संसार माझा

मांडलेला डावही उधळून गेला

प्रीत माझ्या अंगणी बहरेल कैसी

कोवळा मनमोगरा करपून गेला

ओळखीचे हास्य तो विसरुन गेला

राहता तो ही दुवा निखळून गेला

वावडे होते जरी मैफिलीचे

सूर का मग आगळे छेडून गेला

मी अशी दुबळी पुन्हा त्याच्यासमोरी

चेहरा संपूर्ण तो वाचून गेला

वाट माझी राहिली अंधारलेली

तो स्मृतींचे काजवे उजळून गेला

जयश्री अंबासकर

३०.३.२००७