मोहर नात्याचा
का गुंतत जातो आपण
नात्याच्या गुंत्यात
का आवळत जातो गाठी
अपेक्षांच्या बंधनात
नात्याचा हा नाजूक बहर
कोमेजत जातो नकळत
अपेक्षांच्या ओझ्यानं
झडत जातो नकळत
नातं मनसोक्त फुलू द्यावं
रानफुलासारखं
मोकळं त्याला विहरु द्यावं
स्वच्छंदी पाखरासारखं
नाती नकोत मौसमी
भूछत्र्यांसारखी
कायम हसत बहरावी ती
गुलमोहरासारखी
नकोत फुलं भरमसाठ
नात्याच्या ताटव्यात
डौलदार तुरे मात्र
हमखास असावे त्यात....!
जयश्री
1 comment:
कवितेपेक्षा हे जास्त करून स्वगत वाटतंय!फक्त कवितेच्या स्वरूपात मांडलेले आहे.मात्र संपूर्णपणे पटेश!
प्रमोद देव.
Post a Comment