बुरख्यातला सूर्य

काल अचानक माझ्यासमोर अगदी टिपिकल सौदी बायका आल्या..... नवर्‍यासोबत अगदी दबून असलेल्या. त्या नवर्‍याच्या चेहर्‍यावर इतकी मग्रुरी होती ना. जणू काय त्या सगळ्या बायका त्याची मालमत्ता होती आणि त्याला जसा हवा तसा वापर तो करु शकत होता. त्या बायकांचे वाकलेले खांदे, झुकलेल्या नजरा बघून अगदी कसंतरीच झालं आणि मनात विचार आला.......

बुरख्याआडच्या वेदना... गुरफटून राहतात तशाच
सोन्याचा मुलामा चढवून...मिरवत राहतात अशाच
तेलाच्या खाणीतलं ऐश्वर्य जगापुढे दाखवताना
पैसा आणि मग्रुरीच्या कैफ़ात दुनियेला झुकवताना
दुर्लक्ष करतात........
त्या काळ्या बुरख्याआड चिणून टाकलेल्या संवेदनांकडे....
दाबून टाकतात ते सारे उसासे.
छोट्याशा डोळ्यांच्या फटीतून... कावर्‍याबावर्‍या नजरा
भिरभिरत राहतात फ़क्त
सवयच होऊन गेलेली त्यांच्या उमाळ्यांना
दबून रहायची.
त्या छोट्याशा फ़टीतूनच अनुभवायची दुनिया.
बुरखे सुद्धा काळेच
पुरुषी अहंकारासारखे...!
कुठल्याही रंगाच्या भावनेला काळवंडून टाकणारे.
त्या उदासी आवरणाला आता रंगाचंच वावडं झालेलं...
फुलण्याची....खुलण्याची स्वप्नंच करपलेली....
वखवखलेल्या वासनेची पूर्ती.....हे एकच काम उरलेलं,
बुरख्यावरची जरतारी कलाबतूच काय ती थोडी हसते
बाकी सगळं भकास.....!
कधीतरी एखादी ठिणगी ह्या काळ्याशार अंधारात....
पेटून उठेल... आणि उजळेल आसमंत थोडावेळ....!
अशी आशा तरी जागत असेल हा ह्यांच्या मनात....?
की ह्या अंधाराची सोबतच आता त्यांना हवीहवीशी वाटत असेल....
नुसतेच प्रश्न.....!
जितक्या जमिनी, तितकेच अंधार
पण उगवणारा सूर्य एकच.
तो कितीसा पुरणार सगळ्यांना....!
आता अंधारालाच पेटून उठावं लागणार आहे कधी ना कधी
फाडून टाकावे लागणार आहेत....स्वत:चे बुरखे स्वत:च
आणि जन्माला घालावा लागणार आहे आपला स्वत:चा सूर्य !