दरवळते आहे

दरवळते आहे

तोच प्रश्न घेऊन उराशी उगाच का तळमळते आहे

उत्तर माहित असूनसुद्धा प्रश्नाशी अडखळते आहे 

एक पाखरु गोंडस हसरे केव्हाचे भिरभिरते आहे

क्षणात इकडे क्षणात तिकडे मनामधे सळसळते आहे

सांज केशरी ढळतानाही आनंदी गुणगुणते आहे

मनी मानसी गंध कस्तुरी कुरवाळत दरवळते आहे 

गालावरती सलज्ज गहिरी उमलुन लाली खुलते आहे

अधिर यामिनी चंद्रासोबत खिडकीशी घुटमळते आहे 

वाट पाहुनी, कूस बदलुनी रात्र गुलाबी छळते आहे

स्वप्नामधल्या स्पर्शलाघवी मिठीत मी विरघळते आहे

जयश्री अंबासकर

माणसे

जाती उगाच मोठ्या करतात माणसे

द्वेषात आंधळ्या मग लढतात माणसे

प्रत्यक्ष दूर असुनी कळतात माणसे

हृदयात खोल काही वसतात माणसे

अपयश बघून काही हरतात माणसे

गळफास आवळूनी मरतात माणसे

ईर्ष्या मनात धरुनी डसतात माणसे 

नागाहुनी विषारी बनतात माणसे 

पैसाच मित्र असतो म्हणतात माणसे

कवटाळुनीच त्याला जगतात माणसे 

खुर्चीस घट्ट धरुनी बसतात माणसे

सत्तेवरी कशाने चळतात माणसे 

नसतो कुणीच योगी असतात माणसे

मोहात वासनेच्या पडतात माणसे 

✍जयश्री अंबासकर 

वृत्त पतितपावन

वृत्त  - पतितपावन

मात्रा - ८ ८ ८ २

सैरावैरा सुटतो वारा उडतो पाचोळा

नांदी होउन आगमनाची ढग होती गोळा 

टपोर थेंबांची मग नक्षी मातीवर ओली

हलके हलके बरसत बरसत रांगोळी घाली

मृद्गंधाचा दरवळ भिनतो ताजा श्वासात

मदहोशी हळुवार पसरते गात्रागात्रात

जसा वाढतो वेग सरींचा शहारते अवनी 

धुंद सरींच्या आवेगाने मोहरते अवनी 

कडाड ताशा ढोल वाजतो ढगात बेभानी

नभी दामिनी करते नर्तन चंचल मनमानी

जलधारांनी चिंब होउनी खळखळते नुसती

तृप्तीने आनंदाने मग सळसळते धरती

✍जयश्री अंबासकर 

साधायचे कसे

रांधायचे कसे अन्‌ भरवायचे कसे

आईशिवाय कोणा समजायचे कसे

अदृश्य उंच भिंती, पाषाण चेहरे

वस्तीत माणसांच्या निभवायचे कसे

वेढून घट्ट बसतो एकांत सारखा

विळख्यातुनी मनाला काढायचे कसे

दुःखात रंग भरुनी आयुष्य काढले

सुख झोपडीत आता शोभायचे कसे

अतृप्त राहते मन मोहात अडकते

निवृत्त तृप्त जगणे साधायचे कसे

काळाशिवाय कोणी शिकवू शकेल का

जगण्यात कण सुखाचे पेरायचे कसे

जयश्री अंबासकर

पावसाच्या देवा...

 

खेळ मौनाचा

कळणार कधी तुज मौनामधली भाषा

मी वाट पाहते मनात ठेवुन आशा

बोलून संपते मौज उमजण्यामधली 

मौनात जागते हुरहुर आतुरलेली 

खेळून बघूया मौनाचा हा खेळ

जमतो का पाहू तुझा नि माझा मेळ

बोलेन फक्त मी डोळ्यांनीच तुझ्याशी

कळते का पाहू बोली तुला जराशी 

मग तू ही बोल तुझ्या मौनाने सखया 

मी ओळखेन बघ पैजेवरती लिलया

उलगडुनी सगळे बोलत बसतिल भोळे

बोलके तुझे बघ आरस्पानी डोळे 

✍जयश्री अंबासकर

रामजन्म

रामजन्माची कथा सांगणारी कविता

एक सुंदर सांज

आकाश पेटले होते

त्या कातर संध्याकाळी

अंतरात उमटत होत्या

कवितेच्या अलगद ओळी....

जयश्री

#माझी_फोटोगिरी #जयूच्या_कविता 

बहरलो नव्याने

तुझा स्पर्श होताच फुललो नव्याने

बहरलो पुन्हा मी बहरतोच आहे

✍जयश्री

#माझी_फोटोगिरी 

#सुबहकेनजारे

भेट आहे वादळी

मारली मी या जगाच्या थाप दारावर
मी तुझ्या साठीच आलो या नकाशावर

जोवरी होकार नाही मी न भानावर
लक्ष माझे बस तुझ्या एका इशार्‍यावर

जीवघेणा वार होतो थेट माझ्यावर
मोकळे सोडू नको ना केस वार्‍यावर

चुंबण्याचा मोह होता लाल ओठावर
तीळ होता द्वाड छोटासा पहार्‍यावर

भेट आहे वादळी ना चित्त थाऱ्यावर
भरवसा नाहीच माझा आज माझ्यावर

जयश्री अंबासकर

वृत्त - लवंगलता

जीवनात प्रत्येक क्षणाचा उत्सव करते आहे

सुखासारखे दुःखाला पोटाशी धरते आहे

आयुष्याच्या बागेमध्ये दु:ख पेरले माझ्या

दु:खानेही बघा किती आयुष्य बहरते आहे

एक सुखाची रेघ मारली आहे उंबरठ्याशी

दु:ख बिचारे अडखळते अन मागे सरते आहे

किती शिकवले आयुष्याने पाटी अजून कोरी

काल गिरवलेलेच नेमके धडे विसरते आहे

वेग केवढा आयुष्याला वय ओसरुनी गेले

उर्मी जगण्याची अताच का मनी उभरते आहे

सहज मिरवते दु:ख, वेदना झोळीमध्ये माझ्या

वावरताना सुखासवे काळीज कचरते आहे

दैवाच्याही पोतडीतले प्रश्नच सरले बहुदा

माझे कायम हसरे उत्तर पुरून उरते आहे

जयश्री अंबासकर

वृत्त - बालविक्रिडीत

वृत्त - बालविक्रिडीत

गाललललगा लगालललगा लगागालगा 

ती 

जन्मच उपरा तिला न कळते कसा आपुला

लिंग ठरवते जगात अजुनी तिचा दाखला

प्रश्न विखुरती तिला न मिळती कधी उत्तरे

पंख चिमुकले मिटून मग ती जगी वावरे

मौन पसरते हसू हरवते कसे ना कळे

मूक बरसणे मनात झुरणे तिचे ना टळे

वाहत असते उरात हळव्या तिची वेदना 

सोसत असते जरी विकल ती किती यातना 

व्याकुळ हरिणी समान दुबळी जरी देखणी

आर्जव करते सदाच झरते तिची पापणी

नाहक जळते बळे लपविते मनीच्या कथा

मूक बरसती जरी न दिसती विखारी व्यथा 

पारध करुनी जणू मिळविती शिकारीपरी

सावज म्हणुनी तिला फिरविती इशाऱ्यावरी

भोग पुरुष हे जगात असती असे जोवरी

ऐवज म्हणुनी तिला हिणवणे जगी तोवरी

घेउन ठिणगी करा फुलवुनी निखारा नवा

भोग स्मरुनिया उरात वणवा कुणी पेटवा

हिंमत करुनी स्वतःस घडवा दिशा दाखवा

रंग बदलुनी नभास अपुल्या नवे रंगवा

जयश्री अंबासकर

शिशिरात चालते सत्र मोह-त्यागाचे

उबदार मिठी अन दुःखी पानगळीचे
शिशिरात चालते सत्र मोह-त्यागाचे

बेभान आर्जवी तृप्त तृप्त सहवास
एकांत लाजरा खुलतो फुलतो खास
लाघवी ओढ पण दुःख पुन्हा विरहाचे
शिशिरात चालते सत्र मोह-त्यागाचे

मोहावर होते जरी मात त्यागाची
अनिवार व्यथा व्याकुळते पानगळीची
लागती वेध सृजनाचे अन फुलण्याचे
शिशिरात चालते सत्र मोह-त्यागाचे

हुरहूर अंतरी असण्याची नसण्याची
चाहूल मात्र पण आत नव्या बहराची
विरहातच रुजते बीज पुनर्मिलनाचे
शिशिरात चालते सत्र मोह-त्यागाचे

जयश्री अंबासकर