लेवून तवंग सुखाचा
आयुष्य बनतं गुळचट
न अडचणींचे डोंगर आडवे
न आशांचे किल्ले रासवट
ऐश्वर्याच्या सरळसोट, उंचच उंच भिंती
न कुठे अश्रूंचा कोनाडा, न कुठे दु:खाची पणती
प्रकाशाची दारं उघडी सताड
रात्रीचा अंधारही कुंपणाच्या पल्याड
असतं आयुष्य असं
बेचव आणि अळणी
जरी पाऊस सुखाचा,
तोंडात मिठाची गुळणी
सुखाला हवी खरी, फोडणी खमंग दु:खाची
हिंग थोडा चिंतेचा अन् मोहरी हवी कष्टांची
तडतडलेली मोहरी आणते आगळीच खुमारी
सुखाची अशा मग लज्जतच न्यारी.
जयश्री
