तुम भी मान लेते

इन्कार की वजह तो हमसे भी पूछ लेते
राहे जरा बदलकर हमको ही ढूंढ लेते

यादे हमारी दिल में मेहफूज अब भी होगी
खुशबू हवा में थोडी उनकी उछाल देते

वो रात पश्मिनी सी भूले तो तुम ना होंगे
झिलमिल वही सितारे सपनों में छोड देते

वो बेरुखी तुम्हारी, वो बेवजह का रुठना
मुसकान एक प्यारी बदले में भेज देते

बाते सदा तुम्हारी मनवा ही हमसे लेते
थोडीसी जिद हमारी कभी तुम भी मान लेते

हम भी तुम्हारी तरहा बेफिक्र काश होते
थोडीसी बेवफाई तब काश हम भी करते

इस जिंदगीसे रुठकर यू अलविदा कहा क्यू  
कुछ सांस तुम हमारे दिल से उधार लेते  

जयश्री अंबासकर

दैवी परिमळ

“माझा भारत” म्हणता केवळ
अणुरेणुत रुधिराची सळसळ

सोबत आहे सांगुन जातो
खांद्यावरचा स्पर्शहि केवळ

राहत होते पापी निव्वळ
वास्तू शापित म्हणुनी केवळ

दोन टपोर्‍या डोळ्यांवरती
कडक पहारा करते काजळ

निव्वळ बाष्कळ होते पुष्कळ
शूर निघाला एकच केवळ

मौनातुनही बोलत होती
त्याच्या हृदयामधली खळबळ

घमघमतो हर प्रात:काळी
प्राजक्ताचा दैवी परिमळ

कडे कपारी रोखु न शकती
त्या ओढ्याची निर्मळ खळखळ

आईपरि ना दिसते प्रेमळ
वडिलांच्या हृदयाची कळकळ

जयश्री अंबासकर

किती भोग बाकी असावेत नक्की

किती श्वास द्यावे नि घ्यावेत नक्की
किती श्वास बाकी उरावेत नक्की

कसा काय साबित गुन्हा व्हायचा तो
पुरावे किती स्पष्ट द्यावेत नक्की

झुरावे, झुकावे….गुलामी करावी
अपेक्षा तुझ्या काय आहेत नक्की

न ओळख कुणाची न अनुबंध कुठले
कसे सूर जुळले असावेत नक्की

तुझे बंद डोळे उघडण्यास अजुनी
किती क्रूर अपराध व्हावेत नक्की

असावी किती ओल नात्यात अपुल्या
किती खोल अंकुर रुजावेत नक्की

किती क्लेश देतोस रे पांडुरंगा
किती भोग बाकी असावेत नक्की

जयश्री अंबासकर

मी भस्मसात झालो

सौंदर्य पाहुनिया, मी मंत्रमुग्ध झालो
ते अग्निकुंड होते, मी भस्मसात झालो

इश्कात मी बुडालो, बदनाम खूप झालो
बदनाम जाहलो पण, मी नामवंत झालो

जालिम तिच्या अदा अन्‍  विभ्रम किती निराळे
घायाळ फक्त मी ना, सारेच लुब्ध झालो

अभिमान फेकुनी मी, आशाळभूत झालो
दारातला तिच्या मी, लाचार श्वान झालो

आयुष्य उधळले मी, सारे तिच्याच पायी
वणव्यात वासनेच्या,  मी बेचिराख झालो

जयश्री अंबासकर

गोकुळात रात्र जागली

 

पाझर कितीक सार्‍या दगडात पाहिले मी

मातापित्यास जेव्हा सौख्यात पाहिले मी
सौख्यास नांदताना सदनात पाहिले मी

त्या मैफिलीत सारे गंधर्व गात होते
ते सोहळे स्वरांचे साक्षात पाहिले मी

आईस रांधताना तादात्म्य पाहिले मी
वात्सल्य त्रिभुवनाचे घासात पाहिले मी

कविता, गझल नि गाणे ऐटीत वाचतो तो
शर शब्द मधुर त्याच्या भात्यात पाहिले मी

साऱ्या चराचरी या, नव-स्त्रोत जीवनाचा
पाझर कितीक साऱ्या दगडात पाहिले मी

वैराण भावना अन् स्थितप्रज्ञ कोरडेपण
निवडुंग रान सारे नात्यात पाहिले मी

जयश्री अंबासकर
१०.८.२०२०

रुजवात

रिमझिमत नाचत
आली नाजुकशी सर
हलकेच अंतरीची
तिने छेडियली तार

सृष्टी हसली गालात
उगाचंच खुळ्यागत
सारे सारे आरस्पानी
सारे किती स्वप्नवत

लहरत सवे आला
वारा खट्याळ नाठाळ
पसरला आसमंती
मृदगंधी दरवळ

इंद्रधनुची कमान
उमलली आकाशात
मोती माळा ओघळल्या
पानापानात फांद्यात

धरतीचे पावसाचे
पुन्हा हितगुज झाले
भिजण्याचे रुजण्याचे
नवे सोहळे जाहले

जयश्री अंबासकर
६.८.२०२०