आधी ये तू

मुक्त चांदणे विरघळण्याच्या आधी ये तू
प्राजक्ताच्या दरवळण्याच्या आधी ये तू

जखम केवढी जपतो झाकुन कौशल्याने
खपली निघुनी भळभळण्याच्या आधी ये तू

आठवणींनी पोखरलो आधीच केवढा
मुळापासुनी उन्मळण्याच्या आधी ये तू

रस्ता देखिल दमला चालुन माझ्या सोबत
कंटाळुन तोही वळण्याच्या आधी ये तू

मानत नाही कधीच कुठल्या अफवांना मी
किडा संशयी वळवळण्याच्या आधी ये तू

जयश्री कुलकर्णी अंबासकर

सुख म्हणावे मी कशाला

कोण जाणे काय होता शाप सुंदरशा घराला
एक मोठा दोर होता टांगला त्याच्या छताला

नक्र अश्रुंचा किती पाऊस अन् आक्रोश झाला
मात्र माझ्या हुंदक्याचा खूप झाला बोलबाला

रोज एखादी असावी वेदनाही सोबतीला
त्याविना येणार नाही मोलही नुसत्या सुखाला

वार झाले जीवघेणे ना कधी भांबावले मी
फक्त एका सांत्वनेचा काळजाला भार झाला

शिल्प सुंदर मानसीचे त्या क्षणी साकारण्याला
हो विधात्यानेच छिन्नी घेतली घडवावयाला

अंतरीच्या भावनांचा कोंडमारा फार झाला
पावसाने साथ केली आसवे लपवावयाला

मी सुखाला गाठण्याचा यत्न आटोकाट केला
"काय व्याख्या तव सुखाची," प्रश्न पाठोपाठ आला

जयश्री अंबासकर

पण तो आता परका होता

प्रसंग मोठा बाका होता

मारेकरीच काका होता

कळले आधी म्हणुन थांबला

वळणावरती धोका होता

पावसातली भेट अचानक

पण तो आता परका होता

त्याच्यासाठी काळजातला

चुकला माझा ठोका होता

जखम लागली पुन्हा भळभळू

एक उसवला टाका होता

जवळपास मी सदा रहावे

एकच त्याचा हेका होता

आनंदी आहेस ना अता?

प्रश्नच त्याचा तिरका होता

आयुष्याच्या संध्याकाळी

परिसर ओकाबोका होता

✍️जयश्री अंबासकर

पंख पसरल्यानंतर

आकाशाची उंची कळते झेप घेतल्यानंतर 

पंखांमधली शक्ती कळते पंख पसरल्यानंतर 

रंगामधल्या साधर्म्याचा वाद काय कामाचा

काक-पिकातिल फरक समजतो वसंत फुलल्यानंतर 

रोख हवेचा बघून ठरते मित्र-शत्रुता आता 

संत्र्याचाही होतो मंत्री पक्ष बदलल्यानंतर 

'मृत्यू देखिल सुंदर असतो', कीर्तनात ऐकवतो

उडते त्याची गाळण मृत्यू थेट भेटल्यानंतर 

सोशिकता, माया अन् संयम कैसे एका ठायी 

समजेलच पुरुषाला स्त्रीचा जन्म घेतल्यानंतर 

जयश्री अंबासकर

एक सुंदर सांज

आकाश पेटले होते

त्या कातर संध्याकाळी

अंतरात उमटत होत्या

कवितेच्या अलगद ओळी....

जयश्री

#माझी_फोटोगिरी #जयूच्या_कविता 

वृत्त - सिंहनाद

वृत्त – सिंहनाद
२ ८ २

मी थकलो धावुनिया
अन आलो तुजपाशी
सांभाळ मला देवा
घे कवळुन हृदयाशी

मी धावत का होतो
कळले न मला तेव्हा
मी चुकलो हे कळले
अन वळलो मी तेव्हा

हावरा अती झालो
वखवख सुटली फार
सांभाळू ना शकलो
जड देहाचा भार

नाती गोती सरली
उरले न सवे काही
निष्कांचन होउन मी
आलोय तुझ्या पायी

तो पैलतीर खुणवे
निर्मोही मन आता
बस तुझ्या पावलांची
अनिवार ओढ आता

जयश्री अंबासकर 

वृत्त - मदनतलवार

गोदातीर्थच्या यंदाच्या दिवाळी अंकात प्रकाशित झालेली माझी मदनतलवार वृत्तातली ही कविता

वृत्त - मदनतलवार
२ ८ ८ ८ ८ ४
(मांडणी १३ ८ ८ ९)

दुनियेत किर्र घनदाट हरवली वाट बिकट हा घाट दिसेना काही
लावले जगाने दार बंधने फार नवा अंधार सुचेना काही
लोटली युगे ना सरे जन्म हा झुरे रिक्तता उरे तेच ते भोग
वाटते पुरे हा त्रास सुखी आभास मुका वनवास फक्त उपभोग

का जुल्मी पुरुषी बळा सोसुनी कळा होउनी शिळा लावणे जीव
देहात नवा ओंकार नको आधार हवा अधिकार नकोशी कीव
रक्तात उसळते गाज सोडुनी लाज उधळते शेज आज सक्तीची
हृदयात पेटते आग जाळुनी बाग अंतरी जाग नव्या शक्तीची

शृंखला जरी पायात टाकुनी कात मी दिमाखात भरारी घ्यावी
लांघुनी शीव थाटात करावी मात नवी सुरुवात उद्याची व्हावी
या कभिन्न काळ्या  तटी जरी एकटी परी संकटी तुझा आधार
ऐकुनी तुझी बासरी सख्या श्रीहरी पुन्हा अंतरी वाटतो धीर

जयश्री अंबासकर

वृत्त - मंदारमाला

वृत्त - मंदारमाला गागाल गागाल गागाल गागा, लगागा लगागा लगागा लगा दाटून कंठात येतो उमाळा पुन्हा पापणीभार होतो रिता आभाळ होते जरा मोकळेसे ढगातून सार्‍या व्यथा पांगता येती फिरूनी तुझ्या आठवांच्या सरी शल्य घेऊन ताजे पुन्हा दु:खास माझ्या नवा कोंब येतो तजेला जुन्या वेदनेला पुन्हा झाकोळ झाकोळ दाही दिशांना पुन्हा सर्द शून्यात संवेदना अंधार वेढा तनाला मनाला, पुन्हा अंतरी गोठती भावना येते अकस्मात चाहूल जेव्हा मनी जागती जाणिवांचे मळे चैतन्य येते तुझ्या पावलांनी पुन्हा चिंब होते सुखाचे तळे पाशात जुल्मी असा गुंतलो मी तुझी ओढ श्वासात ध्यासात या संमोहनातून बाहेर यावे न वाटे मनाला कधीही प्रिया ओढाळ वेल्हाळ माझ्या मनाला किती आवरू लावुनी शिस्त मी स्वाधीन केले स्वत:हून झालो तुझ्या चक्रव्यूहात बंदिस्त मी जयश्री अंबासकर ही कविता तुम्हाला इथे ऐकता येईल

वृत्त - अर्कशेषा

वृत्त - अर्कशेषा
गालगाल गालगाल गालगाल गागा

चांदण्यात एकटीच आज मी सख्या रे
पार रात्र मी कशी करू तुझ्याविना रे
आठवातले अजून चिंब भास सारे
उष्ण पेटते अजून अंतरी निखारे

आग चांदण्यात तीच, तेच गार वारे
तू हवास या क्षणी नको मुळी पहारे
द्वाड चांदण्यातले चटोर धुंद तारे
पेटवून रोमरोम आणती शहारे

चांदणे टिपूर छेड काढते अता रे
चंद्रही अता फितूर ऐकुनी इशारे
देहधून वाजते अधीर गात्र सारे
रात्र ही भरात ये अता तरी सख्या रे

जयश्री अंबासकर

ही कविता तुम्ही माझ्या आवाजात इथे ऐकू शकता.

वृत्त - देवराज

देवराज वृत्त
गालगाल गालगाल गालगाल गालगा

भेटुनी सख्या तुला युगे कितीक लोटली
सांग तू कशी घडेल थेट भेट आपुली
दूर राहिलो तरी कधी न प्रीत आटली
ओढ मात्र आणखीच वाढली उरातली 

भोगले तुझ्याविनाच तप्त कोरडे ऋतू
आपसूक गोठले मनातले किती ऋतू
मूक जाहले ऋतू कधी न हासले ऋतू
फक्त क्रूर भासले तुझ्याविना सख्या ऋतू 

साद घातली किती मनास मी पुन्हा पुन्हा
हाक थेट पोचली तुझ्याकडेच रे पुन्हा
गुंतणे तुझ्यात मी असेल हा जरी गुन्हा
सांगते करेन मी असा गुन्हा पुन्हा पुन्हा 

दूर राहुनी सख्या किती असे झुरायचे
शुष्क होउनी कशास सांग तू जगायचे
स्वप्न पाहते मनात एकरूप व्हायचे
एकदा तुझ्या मिठीत धुंद मोहरायचे 

जयश्री अंबासकर

मेघ आज बरसले

धुंद होउनी पुन्हा 

मेघ आज बरसले 

पान पान मोहरून

अंतरी सुखावले 

मेघनाद ऐकुनी 

देहभान विसरले

झेलुनी प्रपात थेट

मन्मनी शहारले 

नभातुनी कुणी जणू

सुगंध कुंभ ओतले 

दरवळून आसमंत

चित्तही खुळावले

तरूवरी किती नवे

साज सुबक चढवले 

जलमुकूट तरुशिरी

लखलखीत मढवले 

सरी सरीत प्रेमरंग

गोड गोड मिसळले 

अधीरशा धरेवरी 

देह भरुन गोंदले 

रिक्त होउनी नभी

मेघ सर्व पांगले

तृप्त तृप्त अंबरी

सप्तरंग उमलले 

जयश्री अंबासकर

वृत्त - मदिरा

वृत्त - मदिरा
लगावली - गालल गालल गाललगा ललगा ललगा ललगा ललगा

अल्लड मोहक डौल तिचा, हरिणीसम नाजुक चंचलता 
हास्य खट्याळ खळीत तिचे, मधुकुंभ तिथे जणु होय रिता
सावळ सावळ रंग तिचा, तन सुंदर रेखिव शिल्प जणू
स्निग्ध तिच्या नजरेत नवे, खुलते फुलते नित इंद्रधनू

सिंहकटी लयबद्ध हले, घन रेशिम कुंतल सावरता
नित्य खुळे जन होत किती, दिलखेच अदा बघता बघता 
लोभस शैशव का अजुनी, सरले न तिचे जपलेच कसे
लाघव वावर गोड तिचा, बघताच जिवा हर लावि पिसे    

रूपवती गुणवान अशी, असतेच कुठे अवनीवरती
स्वप्न असे पण का न बघू, धरबंध कशास मनावरती
स्वप्न परी गवसेल कधी, कळले न कुणा न कळेल कधी
तोवर स्वप्न खुळे बघतो, जगता जगता गवसेल कधी 

जयश्री अंबासकर 

ही कविता तुम्हाला माझ्या आवाजात इथे ऐकता येईल

वृत्त - भुजंगप्रयात

वृत्त – भुजंगप्रयात
लगागा लगागा लगागा लगागा

शिदोरीत बांधून भक्ती विठूची
निघाले झुगारून नाती जगाची
जरी वाट अंधूक अंधूक होती
तरी ओढ चित्ती विठू मीलनाची

तमा ना उन्हाची, दर्‍या डोंगरांची
न रानावनाची न काट्याकुट्यांची
कशाची भिती ना अता या कुडीला
मनी फक्त इच्छा विठू शोधण्याची

नसे दु:ख काही न चिंता उद्याची
नुरे कोणती आस  ऐहीकतेची
अनासक्त झाले तरी वाटते रे
दिठीला मिळावी मिठी सावळ्याची

न डोळ्यात गर्दी अता आसवांची
न जाणीव नेणीव आता कशाची
झगा षड-रिपुंचा न देहावरी या
अता भेट व्हावी जिवाची शिवाची

जयश्री अंबासकर

ही कविता तुम्हाला खाली दिलेल्या लिंकवर ऐकता येईल.

हल्ली

जिंकण्याने सतत मी बेजार हल्ली
वाटते घ्यावी जरा माघार हल्ली

थांबले दिसते तुझे लढणेच आता
हारण्याचा थेट की स्वीकार हल्ली ?

संपली नाही लढाई जीवनाची
केवढे बोथट तुझे हत्यार हल्ली

शांतता आहे खरी की भास आहे
होत नाही कोणताही वार हल्ली

लागते रात्री सुखाची झोप आता
ना लढाई, ना चढाई फार हल्ली

मेळ झाला थांबला संहार हल्ली
जीवनाला देखणा आकार हल्ली

जयश्री अंबासकर

वृत्त - अनलज्वाला

वृत्त - अनलज्वाला
मात्रा ८ ८ ८

वणवण फिरुनी, धावुनि दमतो संध्याकाळी
दिवस उसासे टाकत असतो संध्याकाळी

थकून वारा निपचित असतो संध्याकाळी
कधी विरक्ती घेउन फिरतो संध्याकाळी

दिवसभराची दिनकर करतो वेठबिगारी
दमून सुटका मागत असतो संध्याकाळी

निशेस येण्या अवधी असतो अजुन जरा अन्
दिवसच हातुन निसटत असतो संध्याकाळी

विचार भलता येतो कायम कातरवेळी
मनास विळखा घालुन बसतो संध्याकाळी

चुकाच केल्या आजवरी का वाटत असते
उगाच शिक्षा भोगत बसतो संध्याकाळी

भरकटलेले गलबत माझे सावरतो मी
नवा किनारा शोधत फिरतो संध्याकाळी

नव्या दमाने खेळत असतो रोज सकाळी
पुन्हा तसाच पराजित असतो संध्याकाळी

चराचराच्या नश्वरतेचा जागर होतो
तनमन सारे व्याकुळ करतो संध्याकाळी

प्रसन्न करतो देवघरातुन सांजदिवा मग
मनास उजळत तेवत असतो संध्याकाळी

जयश्री अंबासकर

तुम्हाला ही गझल माझ्या आवाजात खाली दिलेल्या लिंकवर ऐकता येईल.

वृत्त - शुद्धसती

 वृत्त - शुध्दसती
८ २ २ (प - +)

हसतात जर्द पिवळे
घड सोनझुंबरांचे
ग्रीष्मात अनुभवावे
सौंदर्य बहाव्याचे

धग सोसुनी बहावा
सुखहिंदोळे घेतो
वैभव कांचनवर्खी
जगताला दाखवतो

वणव्यातला निखारा
कवटाळुनी उराशी
मिरवतो डौल अपुला
गुलमोहर बघ हौशी

काहिली सोसताना
हसणे जरा पहा तू
शिक पोळुनी बहरणे
गुलमोहराकडे तू

बघ समरसून मनुजा
ऋतुसोहळे धरेचे
सांभाळ तूच आता
औदार्य निसर्गाचे

जयश्री अंबासकर

वसंतपालवी

 

वृत्त - देवप्रिया/कालगंगा

चंद्रवर्खी यामिनीची भूल पडते सागरा

मीलनोत्सुक ओढ दोघा यामिनी अन सागरा 

चंद्रबिंदीला कपाळी लावुनी ती चंचला

घालते नाजुक कटीवर तारकांची मेखला 

चांदण्यांचे माप ओलांडून येता यामिनी

स्वागताला तो किनारी उंच लाटा घेउनी 

चांदणे लेवूनिया ती शिल्प सुंदर भासते

पाहता अनिमिष सख्या आरक्त होउन लाजते 

सागराच्या प्रियतमेचा नूर सावळ आगळा

रंगतो अवखळ अनोखा धुंद प्रणयी सोहळा 

शांत होते गाज हृदयी गोड हुरहुर राहते

प्रीतवेडे चांदणे लाटात त्या रेंगाळते 

रात्र सरते, सागराचे गात्र जागत राहते

अन तटावर लाट विरही शिंपल्यातुन वाहते 

*जयश्री अंबासकर*

द्वंद्व

मी……

कावरीबावरी

पुन्हा…. !!

किती दिवस चालणार असं !!

किती दिवस गप्प बसायचं

मनातलं वादळ मनातच लपवायचं… !

तो आसूड फिरवत राहतो शब्दांचे.

अन्‌ मी फक्त झेलत राहते घाव त्याचे.

त्याचं संकुचित जग

आणि तो स्वयंघोषित स्वामी.

का म्हणून स्विकारलीये मी….त्याची ही गुलामी !!

का सोसतेय हे क्लेश अतोनात

जुळवत राहते शब्द… फक्त मनातल्या मनात.

घायाळ होते मीच

त्याच्या शब्दानं आणि माझ्या मौनानं.

………

…

आता दिवस, आठवडे त्याच विचारात जाणार

जीव सारखा कासाविस होणार

घुसमट माझीच होणार.

तो…..

तो बिनधास्त……

झालेल्या पडझडीपासून अगदी अलिप्त.

स्वत:च्याच विश्वात मस्त !

कधीतरी आठवण आली की येणार,

अन्‌ पुरेशी विद्ध झालेय ह्याची खात्री करुनच जाणार…. !

आणि मी…..

मी त्या जखमेची मलमपट्टी करत

पुन्हा त्याचीच वाट पाहणार.

तो आला की तितक्याच आवेगानं

त्याच्या गळ्यात पडणार.

त्याचा अहं कुरवाळत

पुन्हा पुन्हा घायाळ होणार.

पुन्हा शब्द जिंकणार

आणि पुन्हा पुन्हा मौन हरणार.

…….

पुन्हा ???

नाही…..!!

बास झालं.

मौनानं आता बोलायलाच हवं.

शब्दांना पराभूत करायलाच हवं.

मौनाची ताकद ओळखायला हवी,

शब्दांवर कुरघोडी करायलाच हवी.

…..

येईल का तो  पुन्हा आज

शब्दांची घेवून तशीच मिजास

रेंगाळतोय दाराशी शब्दांचा वावर

मौनाचा ताबा झालाय अनावर

सलामी झालीये

तुंबळ युद्धाची

आता वाट फक्त…

दार ठोठावण्याची.

कधी शब्दांची माघार, कधी मौनाची हार

द्वंद्व मनाचं मनाशी, निरंतर सुरु राहणार.

मनाच्या समराला रोज सामोरं जायचं असतं

कधी कुणाला जिंकवायचं…. तुम्हालाच ठरवायचं असतं. 

जयश्री अंबासकर

 

वृत्त - मध्यरजनी

सुखाला शोधतांना

तू नदी खळखळ प्रवाही, मी किनारा थांबलेला
तू तुफानी धुंद कोसळ, हुंदका मी दाटलेला
चंचला तू आसमानी, अश्म मी दुर्लक्षिलेला
तू हवीशी या जगाला, मी जगाने वगळलेला

तू बसंती बहर नाजुक, वृक्ष मी तर छाटलेला
भरजरी तू वस्त्र आणिक जीर्ण मी बघ फाटलेला
शुभ्र स्फटिकासम परी तू, मी किती डागाळलेला
मूर्त तू सुंदर अखंडित, भग्न मी अन्‍ विखुरलेला

भिन्न जग माझे तुझे अन मार्ग देखिल भिन्न होता
अन्‍ परीघहि वेगळा पण केंद्र बिंदू तोच होता
गाठण्याचा मग तुला तो, यत्न आटोकाट होता
गवसला प्याला सुखाचा, भरुन काठोकाठ होता

मी तुझ्या परिघात आलो, ज्या सुखाला शोधताना
तेच सुख मजला मिळाले, फक्त तुजला पाहताना
कौतुकाने पाहतो मी, तुज सुखाने विहरताना
रोखतो मग मीच अपुल्या, आसवांना वाहताना

जयश्री अंबासकर

ही कविता माझ्या आवाजात तुम्हाला Youtube वर ऐकता येईल.

तुम्हाला कविता आवडली तर नक्की Like, Comment आणि Share करा

आणि अशाच आणखी कविता ऐकायच्या असतील तर माझ्या चॅनेल ला नक्की Subscribe करा