मनडोह

आकाश पेटले होते
त्या कातर संध्याकाळी
अंतरात उमटत होत्या
विरही कवितेच्या ओळी

कासाविस गूढ उदासी
चादर काळोखी वरती
श्वासांची नुसती धडपड
हृदयाच्या वेशीवरती

व्याकुळ अस्वस्थ क्षणांच्या
पलित्यांचे नृत्य सभोती
संभ्रमात मनडोहाच्या
खळबळ आगंतुक होती

विवरात कृष्ण एकांती
चाहूल कुणाची होती
अंधार भेदुनी किरणे
हलकेच उतरली होती

भ्रम संभ्रम नैराश्याचे
निमिषात वितळले होते
तिमिरात गडद रात्रीच्या
मन लख्ख उजळले होते

जयश्री अंबासकर

कुर्बान हम पे कुदरत हुई है

हमको किसीसे उल्फत हुई है

धरती बदलके जन्नत हुई है

उनकी जरासी बस हां हुई है

देखो दिवानी हालत हुई है 

दिल में खुशी की दस्तक हुई है

कुर्बान हम पे कुदरत हुई है

गुस्ताख आंखे कुछ कह गयी है

पहली दफा ये जुर्रत हुई है

थोडी शराफत, थोडी शरारत

ऐसी हमारी नीयत हुई है

मांगे खुदासे अब और क्या हम

पूरी हमारी हसरत हुई है

जयश्री अंबासकर

दे दो इजाजत

न बादल, न बिजली, न सावन की आहट

किताबों के पन्नों में बस सरसराहट 

कहां गुम हसीं और वो खिलखिलाहट 

क्यूं है उदासी में सहमा सा घूंघट 

पलकों में  कितनी गुमसुम शरारत

आंखों की बोली कहां है वो नटखट 

दुनिया जहां की छोडो शराफत 

अब तो जरा सी कर दो बगावत 

बदल दो जमाने से डरने की आदत 

करो अब तो दिल से दिल की हिफाजत 

गर है जरा सी खुद से मोहब्बत 

दिल को खुशी की दे दो इजाजत 

जयश्री कुलकर्णी अंबासकर

आधी ये तू

मुक्त चांदणे विरघळण्याच्या आधी ये तू
प्राजक्ताच्या दरवळण्याच्या आधी ये तू

जखम केवढी जपतो झाकुन कौशल्याने
खपली निघुनी भळभळण्याच्या आधी ये तू

आठवणींनी पोखरलो आधीच केवढा
मुळापासुनी उन्मळण्याच्या आधी ये तू

रस्ता देखिल दमला चालुन माझ्या सोबत
कंटाळुन तोही वळण्याच्या आधी ये तू

मानत नाही कधीच कुठल्या अफवांना मी
किडा संशयी वळवळण्याच्या आधी ये तू

जयश्री कुलकर्णी अंबासकर

सन्नाटा

सुख म्हणावे मी कशाला

कोण जाणे काय होता शाप सुंदरशा घराला
एक मोठा दोर होता टांगला त्याच्या छताला

नक्र अश्रुंचा किती पाऊस अन् आक्रोश झाला
मात्र माझ्या हुंदक्याचा खूप झाला बोलबाला

रोज एखादी असावी वेदनाही सोबतीला
त्याविना येणार नाही मोलही नुसत्या सुखाला

वार झाले जीवघेणे ना कधी भांबावले मी
फक्त एका सांत्वनेचा काळजाला भार झाला

शिल्प सुंदर मानसीचे त्या क्षणी साकारण्याला
हो विधात्यानेच छिन्नी घेतली घडवावयाला

अंतरीच्या भावनांचा कोंडमारा फार झाला
पावसाने साथ केली आसवे लपवावयाला

मी सुखाला गाठण्याचा यत्न आटोकाट केला
"काय व्याख्या तव सुखाची," प्रश्न पाठोपाठ आला

जयश्री अंबासकर

आजाद रातें

सुनते सुनाते बतियाती रातें
हौले से होती मदहोश रातें

हां चांद भी तो बाहों में था तब
होती थी कितनी धनवान रातें

दिन भी खुशी से, थे जल्द ढलते
तुम्हारे लिये थी बेचैन रातें

होती कहां थी आजाद रातें
लेती थी लेकिन इल्जाम रातें

जीये जा रहा था तुम्हें गुनगुनाते
हुई जा रही थी कुर्बान रातें

गुमसुम हुई कब वो प्यारी सी बातें
लगने लगी अब ये अनजान रातें

लगती थी हमदर्द खामोश रातें
अब क्यूं हुई है बेदर्द रातें

✍️जयश्री अंबासकर 

सळसळते आहे

जुने सोडुनी नव्या दिशेला वळते आहे
दिशा मनाची पुन्हा नव्याने कळते आहे

दोन विकल्पांमधेच उत्तर दडले होते
प्रश्न सोडला म्हणुन अता हळहळते आहे

थिजल्या होत्या काळजातल्या भावभावना
आपुलकीच्या शब्दाने विरघळते आहे

क्रूर नाट्य अनुभवले होते वात्सल्याचे
स्पर्शदंश ते जुने तरी कळवळते आहे

उभा ठाकला भूतकाळ साक्षात समोरी
खपली निघुनी जखम पुन्हा भळभळते आहे

छाटत जावे हात पाशवी समाजातले
इच्छा असुरी मनामधे वळवळते आहे

कडे कपारीतुनी जरी कोसळते आहे
लाट मनाची उंचच उंच उसळते आहे

अपुली त्रिज्या, व्यास आणखी परिघ ठरवला
वर्तुळ व्यापुन आनंदी सळसळते आहे

जयश्री अंबासकर 

पण तो आता परका होता

प्रसंग मोठा बाका होता

मारेकरीच काका होता

कळले आधी म्हणुन थांबला

वळणावरती धोका होता

पावसातली भेट अचानक

पण तो आता परका होता

त्याच्यासाठी काळजातला

चुकला माझा ठोका होता

जखम लागली पुन्हा भळभळू

एक उसवला टाका होता

जवळपास मी सदा रहावे

एकच त्याचा हेका होता

आनंदी आहेस ना अता?

प्रश्नच त्याचा तिरका होता

आयुष्याच्या संध्याकाळी

परिसर ओकाबोका होता

✍️जयश्री अंबासकर

पंख पसरल्यानंतर

आकाशाची उंची कळते झेप घेतल्यानंतर 

पंखांमधली शक्ती कळते पंख पसरल्यानंतर 

रंगामधल्या साधर्म्याचा वाद काय कामाचा

काक-पिकातिल फरक समजतो वसंत फुलल्यानंतर 

रोख हवेचा बघून ठरते मित्र-शत्रुता आता 

संत्र्याचाही होतो मंत्री पक्ष बदलल्यानंतर 

'मृत्यू देखिल सुंदर असतो', कीर्तनात ऐकवतो

उडते त्याची गाळण मृत्यू थेट भेटल्यानंतर 

सोशिकता, माया अन् संयम कैसे एका ठायी 

समजेलच पुरुषाला स्त्रीचा जन्म घेतल्यानंतर 

जयश्री अंबासकर