समेट

समेट 

कुठे पोचण्यासाठी नव्हती आस

मनात नव्हती ओढ कशाची खास

पाय थांबले जशी संपली वाट

डोळे आले भरून काठोकाठ 

एकाकीशी होती माझी वाट

काळोखाने भरली होती दाट

कुणीच नव्हते ज्याची व्हावी भेट

होते केवळ गर्द उदासी बेट 

एकांताच्या कुशीत शिरले थेट

रडले ओक्साबोक्शी करुन समेट 

संयम लाटा फुटल्या अंदाधुंद

झाले पुरते अश्रूही बेबंद 

दु:ख निवळता आले पुरते भान

मान्य करावे नियतीचे हे दान

एकांताचा राखुनिया सन्मान

खेळ नवा मांडून पुन्हा जिंकेन 

करेन सुंदर जगणे माझे मीच 

एकांताचा विसरुन सारा जाच

मैत्रिण होइन आता माझी मीच  

नवीन आयुष्याची नांदी हीच 

जयश्री अंबासकर

त्याच्या माझ्यामधले काही

चुकते आहे काय नेमके समजत नाही

काय करावे, तेच नेमके उमजत नाही

नात्यामधले काय नेमके बिनसत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

नाते इतके तकलादू तर कधीच नव्हते

त्याच्या माझ्यामधे दुरावे कधीच नव्हते

तरी कशाने सोबत त्याची हरवत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

हरवत आहे हसणे हल्ली त्याचे माझे

मौनामधले झुरणे हल्ली त्याचे माझे

दुनियादारी ऐसीतैसी निभवत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

रुक्ष कोरड्या नात्यामधले क्षीण उसासे

उगा द्यायचे खिन्न मनाला फक्त दिलासे

आठवणींचे व्याकुळ मोहळ रडवत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

विझते आहे कणाकणाने ज्योत मनाची

मना उभारी मुळी न उरली अता कशाची

जगणे म्हणजे उरली केवळ कसरत आहे

त्याच्या माझ्यामधले काही उसवत आहे 

जयश्री अंबासकर 

९६ व्या अखिल भारतीय संमेलनातला गजल मुशायरा

 ९६ वे अखिल भारतीय साहित्य संमेलन... कविवर्य सुरेश भट गज़लकट्टा... सन्माननीय व्यासपीठावरचा गज़ल मुशायरा... शिस्तबद्ध नियोजन .... अत्यंत प्रतिभावान गज़लकारांसोबत व्यासपीठावर गज़ल सादर करायला मिळणं... समोर असलेले दर्दी रसिक ... मिळणारी उत्स्फूर्त दाद, गोपालचं जबरदस्त सूत्रसंचालन... गज़ल सादर करताना खूप समाधान मिळालं...

#९६वे_अखिल_भारतीय_साहित्य_संमेलन

दरवळते आहे

दरवळते आहे

तोच प्रश्न घेऊन उराशी उगाच का तळमळते आहे

उत्तर माहित असूनसुद्धा प्रश्नाशी अडखळते आहे 

एक पाखरु गोंडस हसरे केव्हाचे भिरभिरते आहे

क्षणात इकडे क्षणात तिकडे मनामधे सळसळते आहे

सांज केशरी ढळतानाही आनंदी गुणगुणते आहे

मनी मानसी गंध कस्तुरी कुरवाळत दरवळते आहे 

गालावरती सलज्ज गहिरी उमलुन लाली खुलते आहे

अधिर यामिनी चंद्रासोबत खिडकीशी घुटमळते आहे 

वाट पाहुनी, कूस बदलुनी रात्र गुलाबी छळते आहे

स्वप्नामधल्या स्पर्शलाघवी मिठीत मी विरघळते आहे

जयश्री अंबासकर

माणसे

जाती उगाच मोठ्या करतात माणसे

द्वेषात आंधळ्या मग लढतात माणसे

प्रत्यक्ष दूर असुनी कळतात माणसे

हृदयात खोल काही वसतात माणसे

अपयश बघून काही हरतात माणसे

गळफास आवळूनी मरतात माणसे

ईर्ष्या मनात धरुनी डसतात माणसे 

नागाहुनी विषारी बनतात माणसे 

पैसाच मित्र असतो म्हणतात माणसे

कवटाळुनीच त्याला जगतात माणसे 

खुर्चीस घट्ट धरुनी बसतात माणसे

सत्तेवरी कशाने चळतात माणसे 

नसतो कुणीच योगी असतात माणसे

मोहात वासनेच्या पडतात माणसे 

✍जयश्री अंबासकर 

वृत्त पतितपावन

वृत्त  - पतितपावन

मात्रा - ८ ८ ८ २

सैरावैरा सुटतो वारा उडतो पाचोळा

नांदी होउन आगमनाची ढग होती गोळा 

टपोर थेंबांची मग नक्षी मातीवर ओली

हलके हलके बरसत बरसत रांगोळी घाली

मृद्गंधाचा दरवळ भिनतो ताजा श्वासात

मदहोशी हळुवार पसरते गात्रागात्रात

जसा वाढतो वेग सरींचा शहारते अवनी 

धुंद सरींच्या आवेगाने मोहरते अवनी 

कडाड ताशा ढोल वाजतो ढगात बेभानी

नभी दामिनी करते नर्तन चंचल मनमानी

जलधारांनी चिंब होउनी खळखळते नुसती

तृप्तीने आनंदाने मग सळसळते धरती

✍जयश्री अंबासकर 

साधायचे कसे

रांधायचे कसे अन्‌ भरवायचे कसे

आईशिवाय कोणा समजायचे कसे

अदृश्य उंच भिंती, पाषाण चेहरे

वस्तीत माणसांच्या निभवायचे कसे

वेढून घट्ट बसतो एकांत सारखा

विळख्यातुनी मनाला काढायचे कसे

दुःखात रंग भरुनी आयुष्य काढले

सुख झोपडीत आता शोभायचे कसे

अतृप्त राहते मन मोहात अडकते

निवृत्त तृप्त जगणे साधायचे कसे

काळाशिवाय कोणी शिकवू शकेल का

जगण्यात कण सुखाचे पेरायचे कसे

जयश्री अंबासकर

पावसाच्या देवा...

 

खेळ मौनाचा

कळणार कधी तुज मौनामधली भाषा

मी वाट पाहते मनात ठेवुन आशा

बोलून संपते मौज उमजण्यामधली 

मौनात जागते हुरहुर आतुरलेली 

खेळून बघूया मौनाचा हा खेळ

जमतो का पाहू तुझा नि माझा मेळ

बोलेन फक्त मी डोळ्यांनीच तुझ्याशी

कळते का पाहू बोली तुला जराशी 

मग तू ही बोल तुझ्या मौनाने सखया 

मी ओळखेन बघ पैजेवरती लिलया

उलगडुनी सगळे बोलत बसतिल भोळे

बोलके तुझे बघ आरस्पानी डोळे 

✍जयश्री अंबासकर

रामजन्म

रामजन्माची कथा सांगणारी कविता